'सर्वस्य द्वे
इति । तदा कालिदासः प्राह-
'सुमतिकुमती सम्पदापत्तिहेतू'
इति । ततः स गतः । पुनरपि द्वितीययामे समागत्य पठति-
'वृद्धो यूना'
इति । तदा कविराह-
'सह परिचयात्त्यज्यते कामिनीभिः ।
इति । तृतीययामे स राक्षसः पुनः समागत्य पठति-
"एको गोत्रे
इति । ततः कविराह-
'प्रभवति पुमान्यः कुटुम्बं बिभर्ति'
इति । ततश्चतुर्थयाम आगत्य स राक्षसः पठति-
'स्त्री पुंवच्च'
इति । ततः कविराह-
'प्रभवति यदा तद्धि गेहं विनष्टम्' ॥ ३०७ ॥
इति । ततः स राक्षसो यामचतुष्टयेऽपि स्वाभिप्रायमेव ज्ञात्वा तुष्टः प्रभातसमये समागत्य तमाश्लिष्य प्राह- सुमते, तुष्टोऽस्मि । किं तवाभीष्टम्' इति । कालिदासः प्राह-'भगवन्, एतद्गृहं विहायान्यत्र गन्तव्यम्' इति । सोऽपि 'तथा' इति गतः । अनन्तरं तुष्टो भोजः कविं बहु मानितवान् ।
एकदा सिंहासनमलङ्कुर्वाणे श्रीभोजे सकलभूपालशिरोमणौ द्वारपाल आगत्य प्राह–'देव, दक्षिणदेशात्कोऽपि मल्लिनाथनामा कविः कौपीनावशेषो द्वारि वर्तते । राजा-'प्रवेशय' इत्याह । ततः कविरागत्य 'स्वस्ति' इत्युक्त्वा तदाज्ञया चोपविष्टः पठति-
'नागो भाति मदेन खं जलधरैः पूर्णेन्दुना शर्वरी
शीलेन प्रमदा जवेन तुरगो नित्योत्सवैर्मन्दिरम् ।
वाणी व्याकरणेन हंसमिथुनैर्नद्यः सभा पण्डितैः
सत्पुत्रेण कुलं त्वया वसुमती लोकत्रयं भानुना' ॥ ३०८ ॥
ततो राजा प्राह-विद्वन् , तवोद्देश्यं किम्' इति । ततः कविराह-
