|
विधिश्नरूपितपदो धीमात्रं न विधीयते ॥ १०९ ॥ |
न वळ ज्ञानमात्रं विधीयते; ज्ञानविशेषस्तु । न चाप्रासिद्धेऽनिरुपिते तत्र नियोगः; न ह्यन्नसिद्धे विषये नियोक्तुं शक्यते । ज्ञानस्य च विशेषोऽर्थ द्वारः; न चाप्रसिद्धोऽर्थस्तद्विशेषनिरूपणाय प्रभुः । न चात्मरूपस्य शब्दा दन्यतः सिद्धिः । शब्दादपि चेन्न सिद्धिः, तद्वरज्ञानविशेषासिद्धौ विषया- नुपयत्तेर्नियोगानुपपत्तिः ।
आपि च ज्ञानविशेषविधिवादिन आत्मतत्त्वे प्रामाण्यमेव हयित इति दर्शयति
|
विधिः स्वसिद्धिनिष्ठो वा क्रियासिद्धिपरोऽथवा । |
याई तावन्नियोगस्यैव कार्यता प्रतीयेत, तदा स वनिष्पत्तौ पर्यव सितः सह शब्देन ; अथ विनियोगाद्विषये कर्तव्यतावगमः, तथापि विषय- सिद्धौ; उभयथा न वस्तुतवं ‘संस्पृशति ; तत्रादृतात्मतत्वप्रातिपातिर प्रमा णिका 'स्यात्
स्यादेतत्--“ य आत्मापहतपाप्मा विजरः ” इति पदानां सामानाधि.
करण्येन संबन्धादन्यथा वा वस्तुतस्वप्रतिपत्तिरिति । तच्च न, अन्यपर-
1 खमवधयते—B. 2 जहा. 3 भ-0. 4 यते -4 and B. |
5 B omitt सं. 6 प्रमा-B. 7 A and B omit 8 A comi p. Ohand. 8-7-1 |
