मबराते । मूलग्छछकस्य अय पदच्खद्
(२९)
परं भाषा सरला सुयोधा च , तस्य अन्धस्य अयं महागुणः । परं तस्य न्छाकस्य रोका अवाकनीया 1 तत पाण्डित्यं तृ परचुरमात्रायां अवलाकयत परं मथ-सारस्व च ददयते । वस्तुतः डां परित्वा कथित् जनः सदये पातु व्राकनोत्ति। तां पार्त्वा अनेकै संद्रायाः हृदये उत्पन्ना भवन्ति, वभ निवारण तत्र न =>: "त्व अश्नोचयान् भनुमशाचः
{त्य} प्रज्ञावप्दान् च मापष। पाण्डताः गताखन अगताघ्ून् च
न अनु्ोचन्ति सर्वं छुस्प्ट एव ।
व्यास्या ३ --कादम्बरीतः उद्धरण पाटिव्वा कथित् साप ततु याक्नोति यत् तच दौधतमाः समाक्षाः विद्यन्त, येधां अथक्ररण सपि दुष्करम् । यत्र समाघाःन तिष्ठन्ति तच्च वाक्यपदयु संहिता दता. यन वभैनातीतं काठिन्यं उत्पगादतम् ' अनेन प्रथमे तुदाघः
काल पद्रच्छदे व्ययित. चवा, तदुपरि सन्य अर्थात् “स्वर सदितायाम्" पथमे 'दरक्चसणा सयोमे" पदेषु विविध खराणां जायते + वधा "भा" 'अ' "अ
तथा दुलक्चराणां सम्यष्ट् नन् या" वा ष्ट, द" हे" द वा एवमेव अन्येषां वणाना सदहिताींकर्ण पकरूपत्यात् इद् क्षत न अयति यत् कासिन् पद ५ वभः सर क सुस्पष्ट प्व सव विदध सरलतया अवथोचयितं शाकदवारत । पर जह कातिपणोदाहरयनि अप दूाम। मितन्छाकस्य न्याख्पायां न द्रो(च्या सश्ास्पाः श्ताचितुमनदीः--.' सन्न स्ततः (शच्याः { पु. यष्ुदचन् ) पदर वियते, परं सन्धिकारणात् मन्न ष्टोखया "पद दक्तम्। व्वाच्या दाष्टः खलिह्ः ( पएकव्चन ) अपि भवितु अदत यथया इय स्विति; श्रोच्या' । अन पक वायं दयत नच स्व्जनमरण स॑दा सेष्यो जापते- पव थपुच्यत धतानन्वरोचस्त्यामिनि 1 आसिन चाक््य दविध्पदानि षिरूपता गतानि सन्ति। (दकः,
