एतत् पृष्ठम् परिष्कृतम् अस्ति
६६ अथर्वसंइताभाष्ये
अत्रापि चशब्दक्षेदर्ये । प्रतिमुखम् अवस्थितं चेद् ओदनं प्रा-
शीस्तर्हि त्वा त्वाम् अपानाः अपानवायुवृत्तयो हास्यन्ति त्योक्ष्यन्ति । इ-
त्येनं प्राशितारम् आह अभिज्ञो ब्रयात् । अपानवायोरोदनस्य चे प्रत्य-
ड्चुखत्वेन अधोह्वारात् अपानस्य शरीराद् विनिर्गम एव स्याद् इत्यर्थः ॥
द्वितीयमश्नः अन,कारपरास्त इत्यह ॥
नैवाहर्मोदनं न मार्मोदनः ॥ ३० ॥
न । एव । अहम् । ओदनम् । न । माम् । ओदनः ॥ ३० ॥
अहम् ओदनं नैव प्राशिषम् । ओदनोपि मां न प्रशीत् । अतः
पक्षद्वयस्यान,कारात् तत्प्रयुक्तदोषाभाव इचर्थः ॥
कयं तर्हि तत्प्राशनम् इति तत्राह ॥
ओदन एवौदनं प्राशीत् ॥ ३१ ॥ (८)
ओदनः । एव । ओदनम् । प्र । ओशीतं ॥ ३१ ॥ (८)
भोक्तभोक्तव्यमपञ्चात्मक ओदनं इति उक्तम् । अतः ओदन एव क-
र्ता ओदनं स्वात्मानं प्रशीत् प्रासितवान् । *अश भोजने इत्य-
स्मत् लुङि रुपम् * ॥
[इति] प्रयमसूक्तम् ॥
अथ उत्तरैः पर्यायैः ओदनस्यैव भोक्तत्वं भोज्यत्वं च विपक्षे वाधपु-
रःसरं समर्थ्यते । तत्र प्रथमम् " तस्योैदनस्य बृहस्पतिः शिरः " इति यद्
उक्तं वियक्षे वाधपुरःसरं तस्य प्रयोजनं प्रथमेन पर्यायेणाह ॥
(२) त,श्र्वैनमन्येन शीर्ष्णा प्राशीर्येन चैतं पूर्व ऋषयः प्रान्श्रन् ।
ज्येप्ठतस्ने प्रजा मरिष्यतीत्येनमाह । तं वा अहं नार्वाञ्चं न परा-
ञ्च न प्रत्यञ्चम । वृहस्पतिना शीर्ष्णा । तेनैनं प्राशिषं तेनैनमजी-
गमम् । एष वा ओइनः सर्वा, सर्वपरुः सर्वतनूः । सर्वा
