२५७ । ६ १. .3मे निगडं मायां मोहजालं रखकर्मणः ॥५४ न ॥ कर्मणामीश्वरस्वं च विधाता धातुरेव च ॥ दाता शुभफलानां च प्रदाता सर्वसं |ञ्जा . १ठ. पदाम् ॥ ११॥ कारणं प्राक्तनानां च ते च खंडने क्षमः ॥ यामि गेहं च वैकुंठं तवैव. झारसप्तमम् ॥ ४२ ॥ त्यक्त्वा च नश्वर छु अ० १२२ 'पुO"छ|देहं प्रकृतं पचभौतिकम् । मित्रस्य स्तवनं श्रुत्वा वचूनं च सुधोपूमम् ॥ १३ ॥ रुरोद समरे तत्र कृपया च कृपानिधिः ॥ बभूख |झ| ||तत्र सीसा कृष्णनेत्राञ्चविंदुमा ॥ ६६ ॥ दिव्यं बिंदुसरो नाम तीर्थानां प्रवरं परम्॥ तत्तोयस्पर्शमात्रेण जीवून्मुक्तो भवेन्नरः ॥ सत छु। कुजन्मार्जितपापान्मुच्यते नात्र संशयः॥१५॥॥ श्रीभगवानुवाच ॥ ॥ कथमेतादृशी बुद्धिर्मित्र ते निर्मलं मनः ॥ दूतद्वारा झू |वनेपि थं चीतं तव निषीरं दर्शनम् दारुणं ॥ ४७ वचः ॥ ॥ एतस्मिन्नंतरे ६६ ॥ ॥ योगादेहं झुगाल उवाच त्यक्त्वा ॥ च ॥ प्राकृतम् एवमुक्तो ॥ मया दृष्ट्वा वं कृष्णं च तेन च यानेन कोधादािगतः वैकुंठं प्रययौ । अन्यथा मुदा॥दुर्लभं ४८ नाथङ्क सप्त = छतालप्रमाणं च ज्योतिस्तत्र मृदोल्बणम् ॥ पत्रैः पार्चितं पादपषं नत्वा जगाम ह ॥१९॥ श्रुत्वा च द्वारकां कृष्णे नद्वा च पितरं|| छुप्रस्रम् । श्रीकृष्णः सगणः शीशं दृङ् च परमाद्वतम् ॥९०॥ प्रफुटवदनः श्रीमान्द्वारकाभिमुखं ययौ ॥ जगाम रुक्मिणीगेहं पुष्प झु ॥ ९१ ॥ पुष्पचंदनतल्पे च नक्तं रेमे तया सहे । सूच्छं संप्राप सा भैष्मी कृष्णं कृत्वा स्ववक्षसि ॥ ६२॥, ॥ इति झ|श्रीब्रह्मवैवर्ते महापुराणे श्रीकृष्णजन्मखण्ड उत्तरार्धे नारायणनारदसंवादे भृगालवासुदेवमोक्षणं नामैकविंशत्यधिकशततमोऽध्यायः ॥४ ॥ १२१॥ ॥ नारद उवाच ॥ ॥ सर्वासां रमणीनां च कृष्णेन परमात्मना॥ समुदाय कथितस्त्रया भगवता मुदा ॥३॥स्यमे |तकस्य च मणेरुपाख्यानमभीप्सितम् ॥ तन्न श्रुतं महाभाग तन्मां व्याख्यातुमर्हसि ॥ २ ॥ ॥ नारायण उवाच ।। भाद्रशुञ्चतुङ्ग प्य च तारक डतवाञ्छशी । तां तत्याज स कृष्णाय गुरुस्तां च तवात्॥ ३॥ गुरुणा भसिता तारा सगर्भा ललिता सती | शशाप लक्या कोपाचन्द्रं कामातुरं पुरा ॥ ३ ॥ ॥ तारोवाच ॥ ॥ अत्र शापकलंकी वं यस्त्वां पश्यति देहभृत् पापं दृशं सङ्॥२५७॥ पापी च कळंकी च भविष्यति ॥ ५॥ इति श्रुत्वा स चंबश्च नारायणसरोवरे ॥ नारायणतपस्तप्ता सुमोच कृतपातकात् ॥ ६ ॥|ऊ।
