-६, ६१४ ॐ सामवेदसंहिता । [४प्र०१,२,३ अथ ऋतीया । अखिनौ वैवस्वतादृष । ३ १ २ २ १ २ कुष्ठः कोवमश्विनातपानदेवामयैः।। ५ र २३४ऐी । अयंवमद्दवसेशचीवस्फ़२३४ऐ थे। विशंवि ५ र शशबिगच्छथा२३४ऐचे। ५इ । डा ॥ २५॥ ७२ (उइतितु चार्थे । हे “अखिन ” अखिनौ!() उस्स्रौ ! वा सकौ !() ‘वां ’ युवां “हवन्ते’’ आह्वयन्ति । अयमहं वसिष्टोपि हे “शचीवसू” कर्मधनौ ? ‘बी’ युवां “अवसे" ऽस्मद्रक्षणाय युव योस्तपं णाय वा “अङ्ग" आह्वयामि । किमर्थ मेवं प्रजामप्यय अपीत्यादरोक्तिरिति तत्राह । ‘विशंविशं हि गच्छथः" हि यस्मात् सर्वाः स्तुतिकर्याः प्रजाः प्रति युवां गच्छथः खलु, तस्मा- देव मुच्यत इति ॥ २ ॥ ७२ () 'षश्विनौ यद् यज्ञयते मधे रसेनान्यो ज्योतिषान्यः। शश्च रश्विना बिद्यैौर्णवाभः । सत्कविर्विन यावापृथिया विलोकेऽरोपियके चन्द्रमग्नः विलोके राजानं पश्यकता वियैतिहासिकाः । तथोः काल की भर्धरात् प्रकाश- भावस्यानुबिमम मनुलभभा कि मध्यभो ज्योति भीग आदित्यः।"-इति मै५ है, ६.१ ।। (२--"उसे ति गोनम । लग्नोपभं चेदं दय्यम् उस। एव। भावः यया ।। वसून द्यःक इव इति तद् त' नि मि० ।।
