परमसंभ्रान्ता इति । [१]ज्येष्ठायाः कनिष्ठायामितिवन्मनोदुःख हेतुत्वेन स्वप्रतिसर्गाभासप्रसङ्गे पर्याकुलचित्ता इत्यर्थः ॥ २४ ॥
अयं राजा महाभाग ! गुरुशापपरिक्षतः ॥ २५ ॥
सशरीरो[२]दिवं यातुं नार्हत्येव तपोधन !
सानुनयमित्यनुनयस्यैव प्रकारः–अयं राजेत्यादि । गुरुशापहतश्चण्डालभूतोऽयं पुण्यैककृत्रैवर्णिकैकलभ्यानाद्यनन्तब्रह्मसृष्टस्वर्गंनार्हति । कर्मणोऽवश्यनाश्यत्वात् पुण्यक्षयेऽवश्यं त्वत्सृष्टिजातं तु नश्यत्येव । अतः क्षात्रस्वभावमास्थाय दुराग्रहं मा कुरु । अतोऽयं दक्षिणामेव दिशमास्थाय अवाक्छिराः-अस्माभिस्सर्वैरेव कृतमवाक्छिरस्त्वममुञ्चन्नेव तिष्ठत्विति न्यायानुनयोपेतमूचुः ॥ २५ ॥
तेषां तद्वचनं श्रुत्वा देवानां मुनिपुङ्गवः ॥ २६ ॥
अब्रवीत् सुमहद्वाक्यं कौशिकः सर्वदेवताः ।
एवं तेषां तद्वचनं श्रुत्वा सुमहत्-[३]स्वकमहापुरुषार्थ प्रयोजनकं वाक्यं अब्रवीत् ॥ २६ ॥
सशरीरस्य, भद्रं वः, त्रिशङ्करस्य भूपतेः ॥ २७ ॥
आरोहणं प्रतिज्ञाय नानृतं कर्तुमुत्सहे ।
किमब्रवीदित्यतः-सशरीरस्येत्यादि । 'भद्रं वः' इत्यनेनानुनयः क्रियते ॥ २७॥
स्वर्गोऽस्तु सशरीरस्य त्रिशङ्करस्य शाश्वतः ॥ २८ ॥
नक्षत्राणि च सर्वाणि मामकानि ध्रुवाण्यथ ।
