एतत् पृष्ठम् परिष्कृतम् अस्ति
126
[ अयोध्याकाण्ड:
कैकेयीदर्शनम्
क्व स पाणिः सुखस्पर्शः तातस्याक्लिष्टकर्मणः ।
येन मां रजसा ध्वस्तं अभीक्ष्णं परिमार्जति ॥ ३१ ॥
यो मे [१]भ्राता पिता बन्धुः यस्य दासोऽस्मि धीमतः ।
तस्य मां शीघ्रमाख्याहि रामस्याक्लिष्टकर्मणः ॥ ३२ ॥
मामाख्याहीति । आगतमिति शेषः ॥ ३२ ॥
आर्ये इति सम्बुद्धिः ॥ ३४ ॥
पश्चिमं साधु सन्देशमिच्छामि श्रोतु[६] मात्मनः ।
इति पृष्टा यथातत्त्वं कैकेयी वाक्यमब्रवीत् ॥ ३५ ॥
पश्चिमं सन्देशमिति । चरमकालीनमिति यावत् ॥ ३५ ॥
- ↑ त्राता-ङ.
- ↑ श्रेष्ठ:-ङ.
- ↑ आर्यस्य धर्मं जानतः, यद्वा, धर्मं जानतः आर्यस्य ।
- ↑ आर्य:-ङ.
- ↑ एतदनन्तरं - गुरुरेकः प्रजानां तु पिता मे सत्यविक्रमः- इत्यधिकं - ङ.
- ↑ आत्मन:- मह्यमिति यावत् ।
- ↑ एवं पृष्टवन्तं भरतं प्रति, 'त्वां राजा न स्मृतवान्, किं तु राममेव स्मरन् स्वर्गमगात्' इति पितृविषयस्नेहनिवर्तनाभिप्रायेणाह-रामेत्यादिना-गो.
’मह्यं राज्ञः सन्देशं श्रोतुमिच्छामि' इति खलु भरत: पप्रच्छ । अतश्च दशरथस्य त्वत्स्मरणमेव कुतः- इत्युपालंभगर्भेयमुक्तिरिति भावः । किञ्च पूर्व 'शीघ्रमाख्याहि रामस्य’ इति भरतोक्त्या - त्वद्दायादः स तु गत एवेति सूचनार्थं चेयमुक्तिः । अत एव 'प्रियशङ्कया' (४१) इति वक्ष्यते । - ↑ मतिमतां-ङ.
