प्रीतश्च तद्वद्वा सचिन्ताहं निशाक्षये । सुप्ता जाने स्त्रिया स्वप्ने कयाप्युक्तास्सि दिव्यया ॥ १६६
मदनलेखेयं देयान्यस्मै न कन्यका । एषा ह्यशोकदत्तस्य भार्या जन्मान्तराजिता ॥ १६७
श्रुत्वा प्रबुध्यैव गत्वा प्रत्यूष एव च । स्वयं तत्प्रत्ययाद्वत्सां समाश्वासितवत्यहम् ॥ १६८
( चार्यपुत्रेण स्वयमेव ममोदितम् । तस्मात्समेतु तेनासौ वृक्षेणेवार्तवी लता ॥ १६९
5ः प्रियया प्रीतः स राजा रचितोत्सवः । आहूयाशोकदत्ताय तस्मै तां तनयां ददौ ॥ १७०
। सोऽभूद्राजेन्द्रपुत्रीविप्रेन्द्रपुत्रयोः । संगमोऽन्योन्यशोभायै लक्ष्मीविनययोरिव ॥ १७१
कदाचिद्राजानं तं देवी वदति स्म सा । अशोकदत्तानीतं तदुद्दिश्य मणिनूपुरम् ॥ १७२
|त्रायमेकाकी नूपुरो न विराजते । अनुरूपस्तदेतस्य द्वितीयः परिकल्प्यतम् ॥ १७३
वा हेमकारादीनादिदेश स भूपतिः । नूपुरस्यास्य सदृशो द्वितीयः क्रियतामिति ॥ १७४
नरूप्य जगदुर्गे दृशो देव शक्यते । अपरः कर्तुमेतद्धि दिव्यं शिल्पं न मानुषम् ॥ १७५
दृशि भूयांसि न भवन्त्येव भूतळे । तस्मादेष यतः प्राप्तस्तत्रैवान्यो गवेष्यताम् ॥ १७६
नवा सदेवीके विषण्णे राज्ञि तत्क्षणम्। अशोकवृत्तस्तत्रस्थस्त दृष्ट्वा सहसाब्रवीत् ॥ १७७
मानयाम्यस्य द्वितीयं नूपुरस्य ते । एवं कृतप्रतिज्ञश्च राज्ञा साहसशङ्किना ॥ १७८
नेवार्यमाणोऽपि निश्चयेन्न चचाल सः । गृहीत्वा नूपुरं तच्च श्मशानं स पुनर्ययौ ॥ १७९
कृष्णचतुर्दश्यां यत्रैव तमवाप्तवान् । प्रविश्य तत्र च प्राज्यचिताधूममलीमसैः ॥ १८०
वेष्टितगलस्कन्धोलम्बितमानुपैः। पीपैरिव रक्षोभिराकीर्णे पितृकानने ॥ १८१
न्पूर्वदृष्टां तां स्त्रियं तचूपुराप्तये । उपायमेकं बुबुधे स महामांसविक्रयम् ॥ १८२
शाद्रहीत्वाथ शवं बभ्राम तत्र सः । विक्रीणानो महामांसं गृह्यतामिति घोषयन् ॥ १८३
व गृहीत्वैतदे हि तावन्मया सह । इति क्षणाच जगदे स दूरादेकया धिया ॥ १८४
न स तथैवैतामुपेत्यानुसरन्द्रियम् । आरात्तरुतले दिव्यरूपां योषितमैक्षत ॥ १८५
“तामासनस्थां रत्नाभरणभासुराम् । असंभाव्यस्थितिं तत्र मरावम्भोजिनीमिव ॥ १८६
तयोपनीतश्च तामुपेत्य तथा स्थिताम् । नृमांसमस्मि विक्रीणे गृह्यतामित्युवाच सः ॥ १८७
शसत्त्व मूल्येन केनैतद्दीयते त्वया । इति सापि तदाह स्म दिव्यरूपा किलाङ्गना ॥ १८८
अ वीरो हस्तस्थं तमेकं मणिनूपुरम् । संदर्थं स्कन्धपृष्ठस्थप्रेतकायो जगाद ताम् ॥ १८९
त्यस्य सदृशं द्वितीयं नूपुरस्य मे । मांसं तस्य ददाम्येतदस्त्यसौ यदि गृह्यताम् ॥ १९०
या साम्यवादीत्तमस्यन्यो नूपुरो मम । असौ मदीय एवैको नूपुरो हि हृतस्त्वया ॥ १९१
या त्वया दृष्टा शुलविद्धस्य पार्श्वतः । कृतान्यरूपा भवता परिज्ञातास्मि नाधुना ॥ १९२
मांसेन यदहं वच्मि ते तत्करोषि चेत् । तद्वितीयं ददाम्यस्य तुल्यं तुभ्यं स्वनूपुरम् ॥ १९३
स तदा वीरः प्रतिपद्य तदब्रवीत् । यवं वदसि तत्सर्वं करोम्येव क्षणादिति ॥ १९४
मै जगदैवमा मूलसा मनीषितम् । अस्ति भद्र त्रिघण्टाख्यं हिमवच्छिखरे पुरम् ॥ १९५
लम्बजिह्वाख्यः प्रवीरो राक्षसाधिपः । तस्य विद्युच्छिखानाम भार्याहं कामरूपिणी ॥ १९६
अस्यां सुतायां मे जातायां दैवतः पतिः । प्रभोः कपाळस्फोटस्य पुरतो निहतो रणे ॥ १९७
मेजपुरं तन्मे प्रभुणा तेन तुष्यता । प्रदत्तं तेन च सुखं स्थितास्मि स सुताधुना ॥ १९८
महु हितेदानीमारूढा नवयौवनम् । तत्प्रवीरवरप्राप्तिचिन्ता च मम मानसम् ॥ १९९
आ समं राज्ञा, यान्तं त्वाममुना पथा । दृष्ट्वा नक्तं चतुर्दश्यामिहस्थाहमचिन्तयम् ॥ २००
श्यो युवा वीरो योग्यो मे दुहितुः पतिः । तदेतत्प्राप्तये कंचिदुपायं किं न कल्पये ॥ २०१
कल्प्य याचित्वा शूरविद्धवचोमिषात् । जठं मध्येश्मशानं त्वमानीतोऽभूर्मया मृषा ॥ २०२
र्शितरूपादिप्रपञ्चीकवादिनी । विप्रलब्धवती चास्मि तत्र त्वां क्षणमात्रकम् ॥ २०३
पादपैरिव --' इत्यस्मात्पूर्वम् ‘अन्तर्गतोल्काहुतभुक्प्रज्वलत्कोटराननैः’ इत्यर्धश्लोकः पुस्तकान्तरेऽधिकः १४
