|
यद्वाहुद्वितयं तदाविकलितं चक्षुर्यदस्तं गतं |
तद्लं निमृन्त्रितूायातनिरपराधिनरेद्रवृन्दू॒कद्नक्रौयैवाहुल्येन आगच्छतं युवां शिशुपालरुक्मिणौ समरोपमईक्षमां मेदिनीम् ।
रुक्मी ---- (अपवार्य ) अयि चेदीन्द्र ! प्रकटसमरकेलिदुःशिक्षितावेतौ वलदेवगोविन्दौ । तदेवं तावत् । ( कर्णे एवभेव प्रकाशं सक्रोधम्) आः ! किमेकेन रामेण । आगच्छतं रामकृष्णौ । यावआवां समरभूमिम् । ( इति तथा कुरुतः )
( नेपथ्ये )
|
आक्ष्चर्यत्यहह ! काचिदकर्तृकैव |
( पुनर्नेपथ्ये )
|
पश्यत स्यन्दनौ शून्यौ तौ गतौ मुखरौ क्कचित् । |
कृष्णः-( श्रुत्वा स्वगतम् ) नृनमम्घरगतौ रुक्मिशिशुपालौ मायायुद्धवैदग्ध्यं दारुणं विस्तारयतस्तदहं पन्नगाशनस्यन्दनमारूढो वियतस्तौ पातयामि । ( प्रकाशम्) भगवति सुघुद्धे ! भद्रे सुवत्सले ! लालनीया तावद्भवतीभ्यां रुक्मिणी यावदहमिममनर्थं निवारयामि ।
( रुक्मिणी सन्वीडं सविपादमधोमुखी तेिष्टाते )
सुबुद्धिसुवत्सले-~-विजयतां वीरः ।
(कृष्णेो ध्यानं नाटयति)
अक्रूरः-( ऊर्ध्यमवलोक्य साश्चर्यम् )
|
किं शातकुम्भगिरिरेप गृहीतपक्षः |
