भीष्मकः-( स्वगतं तिाशङ्कम्) अये !किमपि साभिप्राय इव वन्दी पठति ।
किंचिदडुरितक्रोधा राजानः । तद्ग्रग्रत एव नीत्वा कृप्णमावासयामि तावत् ।
( प्रकाशम् ) अयि कृप्णदेव ! इमां रथ्यां कृनार्थयता भवता समलङ्कियतां
शिविरसन्निवेशः । अयि सारथे ! प्रवर्त्तय रथम् । अहमनुचरो भवामि ।
कृष्णः-( सप्रश्रयम्) यथा रोचतेऽत्रभवते ! दारुक ! प्रवर्त्तय रथम् ।
( इति निष्क्रामति )
भीष्मकः-( स्थित्वा ) कथं सुमन्थरः शिशुपालरथः। कथमयमायात्येव शिशुपालाग्रतो रुक्मी । तदहं कृष्णमेवानुयामि । ( इति निष्क्रान्तः )
( ततः प्रविशति शिशुपालो रुक्मी च )
रुक्मी-(सहपोट्ठाप्तं पार्श्वमवछेक्य ) अयि वन्दिन् ! किं न पठसि महीमहेन्द्रं चेदीन्द्रम् ।
वन्दी-( सगर्वमुच्चैःकारम्)
|
विचित्रामुत्पन्नां विकृतिमिव तां जन्मसमये |
सुचुद्धिः-( श्रुत्वा सौत्सुक्यम्) सर्वाःसमेता दृश्यतां गवाक्षेण शिशुपालः ।
( इति तया कुर्वन्ति )
सुवत्सला-भञ्अवदि ! का उण एदस्स जम्मसमञ्अम्मि विइदो आसि[१] ।
सुबुद्धिः-एयमनुश्रूयते । चतुर्वाहुस्त्रिनेत्रोऽयमुत्पन्नः । कृष्णस्यास्य क्रोडे प्रवेिष्टो द्विवाहुर्द्धिनेत्रो वभूव । कृप्णः किलास्यान्तकरो भविप्यतीति तदा दैवविद्भिरादिष्टम् ।
रुक्मिणी--( सभयम्) भअयदि ! किं एस रक्खसो कोवि[२] ? ।
सुबुद्धिः-एवमेव ।
