कृष्णः-( गृहीत्वा विमाव्य) कथं रुक्मिणीरूपकसनाथं मदीयरूपकालेख्यमिदम् । प्रियंवद । पश्ट्रय पश्य ।
प्रियं०--( चित्रपटं नैिरूप्य ) देव! तुह आलेक्खसमीवे रुप्पिणी एसा आलिहिदा ।
|
किं विहरसि हरिहत्थे मह करकमलस्स अवसरो एत्थ । |
(सौधमालोक्य प्रयाभिज्ञाय सहर्पेल्लसम् ) कन्हएव ! रुप्पिणीए एदं सोहं । णूणमिणं रुप्पिर्णोहत्थादो पव्भट्ठं ।
कृष्णः-( सोत्कष्ठमूब्बै सौधाग्रप्रहितर्लोचनो रुक्मिणीं गवाक्षलम्विनमुखी विलोक्य प्रत्यभिज्ञाय सहर्पोत्कष्टम्) नूनं स्केिमणीयं, संवदत्यालेख्यम् | ( निर्दर्ण्य )
|
उपरचितकलङ्कं कुन्तलैर्लम्वमानैः |
(रुक्मिणी सनीडमास्यमाकुञ्चयति )
कृष्णः---- ( प्तानुतापं दीर्वमुष्णं च निःक्ष्वस्य )
|
उपोपितः शारदचन्द्रघिम्बे |
रुक्मिणी-{ स्वगतं सानुतापम् ) हअलज्जे अम्ह गुरुअणादो अहिअं तुमं णिक्करुणा, जं तए दंसणमेत्तम्मि पिञ्अस्स सुहअस्स विग्घि[२]दं ।
सुबुद्धिः-वत्से स्क्मिणि ! किं पुनरपसृतासि ।
- ↑ देव ! तवालेरत्र्यसमीपे रुकिमणी एपा आलिरिता ।
किं विद्दरसि हरिहस्ते मम करफमलस्य अमवसरः अप्र ।
इति तप पार्णि प्राप्ता एपा कमलमिव निस्सार यति ॥
कृय्णदेव ! रुक्मिण्या एतन् सौधम् । नूनमेतद् रुक्मिणीहस्तान् प्रभ्रष्टम् । - ↑ हतलज्जे अस्माकं गुरुजनादधिकं त्वं निष्करुणा, यत्त्वया दर्शनमाने प्रियस्य मुमगस्य विप्नितम् ।
