दर्शयति -- यस्त्वमित्यादि । दातुमिच्छसीति यत् अतः श्री:-इहामुत्र च त्वामुपतिष्ठतामित्यन्वयः ॥ १५ ॥
नृपात्मजः जनैः प्रभाषितमनुत्तमं तद्वचनं संश्रवणे- सम्यक् श्रवणविषये प्राप्तं निशम्य - श्रुत्वा तं प्रति तेनैव हेतुना लक्षणन, प्रतिर्लक्षणे, कर्मप्रवचनीयत्वात् तमिति द्वितीया, आर्यस्य - पूज्यस्य - भरतस्य यदार्याननं- पूज्यं मुखं, जनाशीर्वादसन्तोषोपलक्षितत्वात् पूज्यत्वं मुखस्य प्राक् दुःखदुर्दर्शनस्य, तादृशानन- वर्तिनेत्रसंभवाः – आनन्दजा इति यावत् । तदेव स्पष्टीकृतं - प्रहर्षजा इति । बाष्पबिन्दवः पेतुरिति । अत्रान्यः -- श्लोकोऽयं व्यर्थः । स्थितस्य गतिश्चिन्तनीयेति किञ्चित् व्याख्यातमित्यवोचत् । एवं चेत् विनाऽपि सर्वमपि रामायणं संक्षेपमात्रतः सर्वार्थस्य सिद्धत्वात् सर्वोऽपि व्यर्थः तस्य । अतस्तस्य स्थितगतिचिन्तनाऽसौ यथाकथश्चित् । नापि च व्यर्थः; भरतसौमुख्यस्यानुक्तस्य प्रवृत्तये अवश्यवक्तव्यत्वात् ॥ १६ ॥
