ऋग्वेदः सूक्तं ४.४४

तं वां रथं वयम अद्या हुवेम पर्थुज्रयम अश्विना संगतिं गोः । यः सूर्यां वहति वन्धुरायुर गिर्वाहसम पुरुतमं वसूयुम ॥ युवं शरियम अश्विना देवता तां दिवो नपाता वनथः शचीभिः । युवोर वपुर अभि पर्क्षः सचन्ते वहन्ति यत ककुहासो रथे वाम ॥ को वाम अद्या करते रातहव्य ऊतये वा सुतपेयाय वार्कैः । रतस्य वा वनुषे पूर्व्याय नमो येमानो अश्विना ववर्तत ॥

हिरण्ययेन पुरुभू रथेनेमं यज्ञं नासत्योप यातम । पिबाथ इन मधुनः सोम्यस्य दधथो रत्नं विधते जनाय ॥ आ नो यातं दिवो अछा पर्थिव्या हिरण्ययेन सुव्र्ता रथेन । मा वाम अन्ये नि यमन देवयन्तः सं यद ददे नाभिः पूर्व्या वाम ॥ नू नो रयिम पुरुवीरम बर्हन्तं दस्रा मिमाथाम उभयेष्व अस्मे । नरो यद वाम अश्विना सतोमम आवन सधस्तुतिम आजमीळ्हासो अग्मन ॥

इहेह यद वां समना पप्र्क्षे सेयम अस्मे सुमतिर वाजरत्ना । उरुष्यतं जरितारं युवं ह शरितः कामो नासत्या युवद्रिक ॥

• ऋग्वेद: