ऋग्वेदः सूक्तं ४.४२

मम दविता राष्ट्रं कषत्रियस्य विश्वायोर विश्वे अम्र्ता यथा नः । करतुं सचन्ते वरुणस्य देवा राजामि कर्ष्टेर उपमस्य वव्रेः ॥ अहं राजा वरुणो मह्यं तान्य असुर्याणि परथमा धारयन्त । करतुं सचन्ते वरुणस्य देवा राजामि कर्ष्टेर उपमस्य वव्रेः ॥ अहम इन्द्रो वरुणस ते महित्वोर्वी गभीरे रजसी सुमेके । तवष्टेव विश्वा भुवनानि विद्वान सम ऐरयं रोदसी धारयं च ॥

अहम अपो अपिन्वम उक्षमाणा धारयं दिवं सदन रतस्य । रतेन पुत्रो अदितेर रतावोत तरिधातु परथयद वि भूम ॥ मां नरः सवश्वा वाजयन्तो मां वर्ताः समरणे हवन्ते । कर्णोम्य आजिम मघवाहम इन्द्र इयर्मि रेणुम अभिभूत्योजाः ॥ अहं ता विश्वा चकरं नकिर मा दैव्यं सहो वरते अप्रतीतम । यन मा सोमासो ममदन यद उक्थोभे भयेते रजसी अपारे ॥

विदुष ते विश्वा भुवनानि तस्य ता पर बरवीषि वरुणाय वेधः । तवं वर्त्राणि शर्ण्विषे जघन्वान तवं वर्तां अरिणा इन्द्र सिन्धून ॥ अस्माकम अत्र पितरस त आसन सप्त रषयो दौर्गहे बध्यमाने । त आयजन्त तरसदस्युम अस्या इन्द्रं न वर्त्रतुरम अर्धदेवम ॥ पुरुकुत्सानी हि वाम अदाशद धव्येभिर इन्द्रावरुणा नमोभिः । अथा राजानं तरसदस्युम अस्या वर्त्रहणं ददथुर अर्धदेवम ॥ राया वयं ससवांसो मदेम हव्येन देवा यवसेन गावः । तां धेनुम इन्द्रावरुणा युवं नो विश्वाहा धत्तम अनपस्फुरन्तीम ॥