१ ५५४ )
- vमाधवं
। अमा-घनु-शब्द यश्च कन्य-पितृ-, तदुनीपेरं निर्वक्त व्य ) अमां बभूउँछ दश्यां रात्राविभवायजमाइव्दहमे धेघ काचिंत्यन्य वश्यां शनैौ वञ्नमनं क्षतरं बने 1 फ़ द फ्ति धर्म-दोषवः सन् तां कन्यां नैच्छत् । सोऽचनेहरुः पद्मपु {!}ऽनशन्त्व्यः । अभ-चक्षुछब्दो य सूत्रैरश्लिलेखाचिनै, तदा तदनु लरेण दिंचने स्कन्दे नागरंखण्डे पञ्ज्ञओं, -
- असा भाभ र राष्ट्रिः सङ्ख-प्रमुखः स्पृष्टः ।
यः कैतेजसा सूर्यः मक्तवैरोचदीपः । तस्मिन् वदति सेभेन्द्धमाचार्य ततः स्पृता---ऽसि । जैह्माण्डपुराणेऽपि ,--
- अशा नाम रखे रश्चिन्द्रद्रोहे मतिर्पिता ।
यक्ष्मामै बसेतस्थसभघ(स्या ततः स्मृता --इति । अम-वसृ-शब्दसः इभाषे--यस्त्विमाश्रित्य अन्य आणुभट्ट्पुराणेषु निर्मोचने झुसमू, -- ॐ असा वसेत।ङ्क्षे तु यक्ष चञ्चद्विरौ । एषा प्रलंबून रात्रिरमवस्थ वतः स्मृते। "-हतं । अशब्दैरय चैन्द्र-मेदा-याचिवं स्कान्देदीत, अम? 'योडशू-भागेन देव, प्रोक्तं सहक→ ~~इति । तां फलमुपजीव्य निर्वचनं भगवतपुराने दर्शितम्, इलाजशेथे निष्कान्तः प्रविष्ट झय्ऊ0€लभ । यमाय विद्महे यWITदमाखात्र सRः स्ट –शनि । अभयपा-द-दीध्रशब्देऽपि द्विधा त्रिभुच्यते । चूर्याचन्द्रमसौ परपट्टी ‘ पृश्यतेऽनेति वर्शः श्रुतं मय- ऋण +; न :५ २-३ ” सि० पुदकं भ४: । •• मझुपुग गयोः,–शनेि वि० धृत६ पाठः । २ २
