१५ ४. ३४ ॥ ध्रुवं अलङ्भस्ययान्तेन शब्देन प्रतिकारकतृभिशर-तमकालस्य वैिशेष्ा' एवं, प्रधलबररजह्रदेश का झुः प्रसन्नःतदपि २थ ऐयंष्टिः कर्तुळया । इष्टिं भ्रूयते । * यं स्मृछोटेंभ याचन। धत प्रजायां शचञ्चलं निपेत्, प्रजापतिमेव खेन भाषेचे नोभयत स एवास्मिासुर्दधातेि सर्वमायुरेतिं ”-इतेि' ? दूसला सुवर्णशलायन पंचत्रय-शभिवनेि । नि च शतसँ- एस्पाका भने यस्य निर्वपणीयानि, सेड्डिः शेतकृष्णला । यदा वृष्य भाश शस्थानि शुष्यन्ति अरूपःगतस्त । ॐ ह्रीर्यो सृद्धि- आओ धरोत -इति विहितेष्टिर्न ओलविलम्यं संहतं । युद्धे स्मान्छष्याबश्करि हृदयानि । निधजैविकयोराटि थमन्थरातिकं तदेख अभासे कथं, अनन्यगतेिकं नित्यं क्षुर्नैमिॐ दंथा--इते रमणE! काठकहा, ८ मयेऽमन्थगतं कुर्यान्नित्यं नैमितिॐ क्षिपाम्”–इति । अरुन्धतिकानि च निगनि श्रेषशिष्टे , अषहोमश्न पर्य चाग्रणी तथा । अल्भारे तु कर्तव्यं काम्या ३ीर्घवर्जयेत इति । अषषमा अग्नहोत्रोंघाप्तनपैश्वदेवादयः षडै दg ॐ, पावगस्थलहश्च धुर्शादीनां नित्ययसको प्रत्यवाय दवान्तव्यम् ३ तशत्रश्चैणिक आमनन्ति,-- यस्याह्नसदर्शमचूर्णीमसेन मनाग्रगधामतिथिशर्जतम् । अङ्गनमवैश्वदेवमबंधन हुन आसप्तमांस्तद्र छन् स ह्निस्ति” --हि 3 गयन्तरयुक्ते तु नरश्वनिं तत्र वञ्चगि । तद्भक्तं कटकः गृहपछिटे,-- - ।
