ऋग्वेदः सूक्तं ४.३५

इहोप यात शवसो नपातः सौधन्वना रभवो माप भूत । अस्मिन हि वः सवने रत्नधेयं गमन्त्व इन्द्रम अनु वो मदासः ॥ आगन्न रभूणाम इह रत्नधेयम अभूत सोमस्य सुषुतस्य पीतिः । सुक्र्त्यया यत सवपस्यया चं एकं विचक्र चमसं चतुर्धा ॥ वय अक्र्णोत चमसं चतुर्धा सखे वि शिक्षेत्य अब्रवीत । अथैत वाजा अम्र्तस्य पन्थां गणं देवानाम रभवः सुहस्ताः ॥ किम्मयः सविच चमस एष आस यं काव्येन चतुरो विचक्र । अथा सुनुध्वं सवनम मदाय पात रभवो मधुनः सोम्यस्य ॥ शच्याकर्त पितरा युवाना शच्याकर्त चमसं देवपानम । शच्या हरी धनुतराव अतष्टेन्द्रवाहाव रभवो वाजरत्नाः ॥

यो वः सुनोत्य अभिपित्वे अह्नां तीव्रं वाजासः सवनम मदाय । तस्मै रयिम रभवः सर्ववीरम आ तक्षत वर्षणो मन्दसानाः ॥ परातः सुतम अपिबो हर्यश्व माध्यंदिनं सवनं केवलं ते । सम रभुभिः पिबस्व रत्नधेभिः सखींर यां इन्द्र चक्र्षे सुक्र्त्या ॥ ये देवासो अभवता सुक्र्त्या शयेना इवेद अधि दिवि निषेद । ते रत्नं धात शवसो नपातः सौधन्वना अभवताम्र्तासः ॥ यत तर्तीयं सवनं रत्नधेयम अक्र्णुध्वं सवपस्या सुहस्ताः । तद रभवः परिषिक्तं व एतत सम मदेभिर इन्द्रियेभिः पिबध्वम ॥