ऋग्वेदः सूक्तं ४.३०

नकिर इन्द्र तवद उत्तरो न जयायां अस्ति वर्त्रहन । नकिर एवा यथा तवम ॥ सत्रा ते अनु कर्ष्टयो विश्वा चक्रेव वाव्र्तुः । सत्रा महां असि शरुतः ॥ विश्वे चनेद अना तवा देवास इन्द्र युयुधुः । यद अहा नक्तम आतिरः ॥ यत्रोत बाधितेभ्यश चक्रं कुत्साय युध्यते । मुषाय इन्द्र सूर्यम ॥ यत्र देवां रघायतो विश्वां अयुध्य एक इत । तवम इन्द्र वनूंर अहन ॥ यत्रोत मर्त्याय कम अरिणा इन्द्र सूर्यम । परावः शचीभिर एतशम ॥

किम आद उतासि वर्त्रहन मघवन मन्युमत्तमः । अत्राह दानुम आतिरः ॥ एतद घेद उत वीर्यम इन्द्र चकर्थ पौंस्यम । सत्रियं यद दुर्हणायुवं वधीर दुहितरं दिवः ॥ दिवश चिद घा दुहितरम महान महीयमानाम । उषासम इन्द्र सम पिणक ॥ अपोषा अनसः सरत सम्पिष्टाद अह बिभ्युषी । नि यत सीं शिश्नथद वर्षा ॥ एतद अस्या अनः शये सुसम्पिष्टं विपाश्य आ । ससार सीम परावतः ॥ उत सिन्धुं विबाल्यं वितस्थानाम अधि कषमि । परि षठा इन्द्र मायया ॥ उत शुष्णस्य धर्ष्णुया पर मर्क्षो अभि वेदनम । पुरो यद अस्य सम्पिणक ॥ उत दासं कौलितरम बर्हतः पर्वताद अधि । अवाहन्न इन्द्र शम्बरम ॥

उत दासस्य वर्चिनः सहस्राणि शतावधीः । अधि पञ्च परधींर इव ॥ उत तयम पुत्रम अग्रुवः पराव्र्क्तं शतक्रतुः । उक्थेष्व इन्द्र आभजत ॥ उत तया तुर्वशायदू अस्नातारा शचीपतिः । इन्द्रो विद्वां अपारयत ॥ उत तया सद्य आर्या सरयोर इन्द्र पारतः । अर्णाचित्ररथावधीः ॥ अनु दवा जहिता नयो ऽनधं शरोणं च वर्त्रहन । न तत ते सुम्नम अष्टवे ॥ शतम अश्मन्मयीनाम पुराम इन्द्रो वय आस्यत । दिवोदासाय दाशुषे ॥

अस्वापयद दभीतये सहस्रा तरिंशतं हथैः । दासानाम इन्द्रो मायया ॥ स घेद उतासि वर्त्रहन समान इन्द्र गोपतिः । यस ता विश्वानि चिच्युषे ॥ उत नूनं यद इन्द्रियं करिष्या इन्द्र पौंस्यम । अद्या नकिष टद आ मिनत ॥ वामं-वामं त आदुरे देवो ददात्व अर्यमा । वामम पूषा वामम भगो वामं देवः करूळती ॥

• ऋग्वेद: