ऋग्वेदः सूक्तं ३.२९

अस्तीदमधिमन्थनमस्ति परजननं कर्तम । एतां विश्पत्नीमा भराग्निं मन्थाम पूर्वथा ॥ अरण्योर्निहितो जातवेदा गर्भ इव सुधितो गर्भिणीषु । दिवे-दिव ईड्यो जाग्र्वद्भिर्हविष्मद्भिर्मनुष्येभिरग्निः ॥ उत्तानायामव भरा चिकित्वान सद्यः परवीता वर्षणं जजान । अरुषस्तूपो रुशदस्य पाज इळायास पुत्रो वयुने.अजनिष्ट ॥ इळायास्त्वा पदे वयं नाभा पर्थिव्या अधि । जातवेदो नि धीमह्यग्ने हव्याय वोळ्हवे ॥

मन्थता नरः कविमद्वयन्तं परचेतसमम्र्तं सुप्रतीकम । यज्ञस्य केतुं परथमं पुरस्तादग्निं नरो जनयता सुशेवम ॥ यदी मन्थन्ति बाहुभिर्वि रोचते.अश्वो न वाज्यरुषो वनेष्वा । चित्रो न यामन्नश्विनोरनिव्र्तः परि वर्णक्त्यश्मनस्त्र्णा दहन ॥ जातो अग्नी रोचते चेकितानो वाजी विप्रः कविशस्तः सुदानुः । यं देवास ईड्यं विश्वविदं हव्यवाहमदधुरध्वरेषु ॥ सीद होतः सव उ लोके चिकित्वान सादया यज्ञं सुक्र्तस्य योनौ । देवावीर्देवान हविषा यजास्यग्ने बर्हद यजमाने वयो धाः ॥ कर्णोत धूमं वर्षणं सखायो.अस्रेधन्त इतन वाजमछ । अयमग्निः पर्तनाषाट सुवीरो येन देवासो असहन्त दस्यून ॥

अयं ते योनिर्र्त्वियो यतो जातो अरोचथाः । तं जानन्नग्न आ सीदाथा नो वर्धया गिरः ॥ तनूनपादुच्यते गर्भ आसुरो नराशंसो भवति यद विजायते । मातरिश्वा यदमिमीत मातरि वातस्य सर्गो अभवत्सरीमणि ॥ सुनिर्मथा निर्मथितः सुनिधा निहितः कविः । अग्ने सवध्वरा कर्णु देवान देवयते यज ॥ अजीजनन्नम्र्तं मर्त्यासो.अस्रेमाणं तरणिं वीळुजम्भम । दश सवसारो अग्रुवः समीचीः पुमांसं जातमभि सं रभन्ते ॥

पर सप्तहोता सनकादरोचत मातुरुपस्थे यदशोचदूधनि । न नि मिषति सुरणो दिवे-दिवे यदसुरस्य जठरादजायत ॥ अमित्रायुधो मरुतामिव परयाः परथमजा बरह्मणो विश्वमिद विदुः । दयुम्नवद बरह्म कुशिकास एरिर एक-एको दमे अग्निं समीधिरे ॥ यदद्य तवा परयति यज्ञे अस्मिन होतश्चिकित्वो.अव्र्णीमहीह । धरुवमया धरुवमुताशमिष्ठाः परजानन विद्वानुप याहि सोमम ॥

• ऋग्वेद: