ऋग्वेदः सूक्तं १.१४१

बळ इत्था तद वपुषे धायि दर्शतं देवस्य भर्गः सहसो यतो जनि । यदीमुप हवरते साधते मतिर्र्तस्य धेन अनयन्त सस्रुतः ॥ पर्क्षो वपुः पितुमान नित्य आ शये दवितीयमा सप्तशिवासु मात्र्षु । तर्तीयमस्य वर्षभस्य दोहसे दशप्रमतिं जनयन्त योषणः ॥ निर्यदीं बुध्नान महिषस्य वर्पस ईशानासः शवसाक्रन्त सूरयः । यदीमनु परदिवो मध्व आधवे गुहा सन्तं मातरिश्वा मथायति ॥ पर यत पितुः परमान नीयते पर्या पर्क्षुधो वीरुधो दंसु रोहति । उभा यदस्य जनुषं यदिन्वत आदिद यविष्ठो अभवद घर्णा शुचिः ॥ आदिन मातॄराविशद यास्वा शुचिरहिंस्यमान उर्वियावि वाव्र्धे । अनु यत पूर्वा अरुहत सनाजुवो नि नव्यसीष्ववरासु धावते ॥ आदिद धोतारं वर्णते दिविष्टिषु भगमिव पप्र्चानास रञ्जते । देवान यत करत्वा मज्मना पुरुष्टुतो मर्तं संसं विश्वधा वेति धायसे ॥ वि यदस्थाद यजतो वातचोदितो हवारो न वक्वा जरणा अनाक्र्तः । तस्य पत्मन दक्षुषः कर्ष्णजंहसः शुचिजन्मनो रज आ वयध्वनः ॥ रथो न यातः शिक्वभिः कर्तो दयामङगेभिररुषेभिरीयते । आदस्य ते कर्ष्णासो दक्षि सूरयः शूरस्येव तवेषथादीषते वयः ॥ तवया हयग्ने वरुणो धर्तव्रतो मित्रः शाशद्रे अर्यमा सुदानवः । यत सीमनु करतुना विश्वथा विभुररान न नेमिः परिभूरजायथाः ॥ तवमग्ने शशमानाय सुन्वते रत्नं यविष्ठ देवतातिमिन्वसि । तं तवा नु नव्यं सहसो युवन वयं भगं न कारेमहिरत्न धीमहि ॥ अस्मे रयिं न सवर्थं दमूनसं भगं दक्षं न पप्र्चासि धर्णसिम । रश्मीन्रिव यो यमति जन्मनी उभे देवानां शंसं रत आ च सुक्रतुः ॥ उत नः सुद्योत्मा जीराश्वो होता मन्द्रः शर्णवच्चन्द्ररथः । स नो नेषन नेषतमैरमूरो.अग्निर्वामं सुवितं वस्यो अछ ॥ अस्ताव्यग्निः शिमीवद्भिरर्कैः साम्राज्याय परतरं दधानः । अमी च ये मघवानो वयं च मिहं न सूरो अतिनिष टतन्युः ॥