"रामायणम्/युद्धकाण्डम्/सर्गः ३४" इत्यस्य संस्करणे भेदः
< रामायणम् | युद्धकाण्डम्
Content deleted Content added
वाल्मीकिरामायणम्, removed: {{Ramayana|युद्धकाण्ड}} using AWB |
→बाहरी कडियाँ: वाल्मीकिरामायणम्, removed: वर्गः:काव्यम् using AWB |
||
| पङ्क्तिः १०६: | पङ्क्तिः १०६: | ||
==बाहरी कडियाँ== |
==बाहरी कडियाँ== |
||
[[वर्गः:काव्यम्]] |
|||
[[वर्गः:Hinduism]] |
[[वर्गः:Hinduism]] |
||
[[वर्गः:रामायणम्/युद्धकाण्डम्]] |
[[वर्गः:रामायणम्/युद्धकाण्डम्]] |
||
०५:४५, २० जनवरी २०१६ इत्यस्य संस्करणं
श्रीमद्वाल्मीकियरामायणे युद्धकाण्डे चतुस्त्रिंशः सर्गः ॥६-३४॥
अथ ताम् जात सम्तापाम् तेन वाक्येन मोदिताम् । सरमा ह्लादयाम् आस महीं दग्धामिवाम्भसा ॥६-३४-१॥ ततस् तस्या हितम् सख्याश् चिकीर्षन्ती सखी वचः । उवाच काले कालज्ना स्मित पूर्व अभिभाषिणी ॥६-३४-२॥ उत्सहेयम् अहम् गत्वा त्वद् वाक्यम् असित ईक्षणे । निवेद्य कुशलम् रामे प्रतिच्चन्ना निवर्तितुम् ॥६-३४-३॥ न हि मे क्रममाणाया निरालम्बे विहायसि । समर्थो गतिम् अन्वेतुम् पवनो गरुडो अपि वा ॥६-३४-४॥ एवम् ब्रुवाणाम् ताम् सीता सरमाम् पुनर् अब्रवीत् । मधुरम् श्लक्ष्णया वाचा पूर्व शोक अभिपन्नया ॥६-३४-५॥ समर्था गगनम् गन्तुम् अपि वा त्वम् रसा तलम् । अवगच्चाम्य् अकर्तव्यम् कर्तव्यम् ते मद् अन्तरे ॥६-३४-६॥ मत् प्रियम् यदि कर्तव्यम् यदि बुद्धिः स्थिरा तव । ज्नातुम् इच्चामि तम् गत्वा किम् करोति इति रावणः ॥६-३४-७॥ स हि माया बलः क्रूरो रावणः शत्रु रावणः । माम् मोहयति दुष्ट आत्मा पीत मात्रा इव वारुणी ॥६-३४-८॥ तर्जापयति माम् नित्यम् भर्त्सापयति च असक्र्त् । राक्षसीभिः सुघोराभिर् या माम् रक्षन्ति नित्यशः ॥६-३४-९॥ उद्विग्ना शन्किता च अस्मि न च स्वस्थम् मनो मम । तद् भयाच् च अहम् उद्विग्ना;अशोक वनिकाम् गताः ॥६-३४-१०॥ यदि नाम कथा तस्य निश्चितम् वा अपि यद् भवेत् । निवेदयेथाः सर्वम् तत् परो मे स्याद् अनुग्रहः ॥६-३४-११॥ साप्येवम् ब्रुवतीम् सीताम् सरमा वल्गु भाषिणी । उवाच वचनम् तस्याः स्पृशन्ती बाष्प विक्लवम् ॥६-३४-१२॥ एष ते यद्य् अभिप्रायस् तस्माद् गच्चामि जानकि । गृह्य शत्रोर् अभिप्रायम् उपाव्र्त्ताम् च पश्य माम् ॥६-३४-१३॥ एवम् उक्त्वा ततो गत्वा समीपम् तस्य रक्षसः । शुश्राव कथितम् तस्य रावणस्य समन्त्रिणः ॥६-३४-१४॥ सा श्रुत्वा निश्चयम् तस्य निश्चयज्ना दुरात्मनः । पुनर् एव अगमत् क्षिप्रम् अशोक वनिकाम् तदा ॥६-३४-१५॥ सा प्रविष्टा पुनस् तत्र ददर्श जनक आत्मजाम् । प्रतीक्षमाणाम् स्वाम् एव भ्रष्ट पद्माम् इव श्रियम् ॥६-३४-१६॥ ताम् तु सीता पुनः प्राप्ताम् सरमाम् वल्गु भाषिणीम् । परिष्वज्य च सुस्निग्धम् ददौ च स्वयम् आसनम् ॥६-३४-१७॥ इह आसीना सुखम् सर्वम् आख्याहि मम तत्त्वतः । क्रूरस्य निश्चयम् तस्य रावणस्य दुरात्मनः ॥६-३४-१८॥ एवम् उक्ता तु सरमा सीतया वेपमानया । कथितम् सर्वम् आचष्त रावणस्य समन्त्रिणः ॥६-३४-१९॥ जनन्या राक्षस इन्द्रो वै त्वन् मोक्ष अर्थम् बृहद् वचः । अविद्धेन च वैदेहि मन्त्रि वृद्धेन बोधितः ॥६-३४-२०॥ दीयताम् अभिसत्क्र्त्य मनुज इन्द्राय मैथिली । निदर्शनम् ते पर्याप्तम् जन स्थाने यद् अद्भुतम् ॥६-३४-२१॥ लन्घनम् च समुद्रस्य दर्शनम् च हनूमतः । वधम् च रक्षसाम् युद्धे कः कुर्यान् मानुषो भुवि ॥६-३४-२२॥ एवम् स मन्त्रि वृद्धैश्च मात्रा च बहु भाषितः । न त्वाम् उत्सहते मोक्तुम् अर्तह्म् अर्थ परो यथा ॥६-३४-२३॥ न उत्सहत्य् अम्र्तो मोक्तुम् युद्धे त्वाम् इति मैथिलि । सामात्यस्य नृशम्सस्य निश्चयो ह्य् एष वर्तते ॥६-३४-२४॥ तद् एषा सुस्थिरा बुद्धिर्मृत्यु लोभाद् उपस्थिता । भयान् न शक्तस् त्वाम् मोक्तुम् अनिरस्तस् तु सम्युगे ॥६-३४-२५॥ राक्षसानाम् च सर्वेषाम् आत्मनश् च वधेन हि । निहत्य रावणम् सम्ख्ये सर्वथा निशितैः शरैः ॥६-३४-२६॥ प्रतिनेष्यति रामस् त्वाम् अयोध्याम् असित ईक्षणे । एतस्मिन्न् अन्तरे शब्दो भेरी शन्ख समाकुलः ॥६-३४-२७॥ श्रुतो वै सर्व सैन्यानाम् कम्पयन् धरणी तलम् । श्रुत्वा तु तम् वानर सैन्य शब्दम् । लन्का गता राक्षस राज भ्र्त्याः । नष्ट ओजसो दैन्य परीत चेष्टाः । श्रेयो न पश्यन्ति न्र्पस्य दोषैः ॥६-३४-२८॥
इति वाल्मीकि रामायणे आदि काव्ये युद्धकाण्डे चतुस्त्रिंशः सर्गः ॥६-३४॥