ऋग्वेदः सूक्तं १.२

ऋग्वेद: सूक्तं १.२

वायवा याहि दर्शतेमे सोमा अरंक्र्ताः ।
तेषां पाहि शरुधी हवम ॥
वाय उक्थेभिर्जरन्ते तवामछा जरितारः ।
सुतसोमा अहर्विदः ॥
वायो तव परप्र्ञ्चती धेना जिगाति दाशुषे ।
उरूची सोमपीतये ॥
इन्द्रवायू इमे सुता उप परयोभिरा गतम ।
इन्दवो वामुशन्ति हि ॥
वायविन्द्रश्च चेतथः सुतानां वाजिनीवसू ।
तावा यातमुप दरवत ॥
वायविन्द्रश्च सुन्वत आ यातमुप निष्क्र्तम ।
मक्ष्वित्था धिया नरा ॥
मित्रं हुवे पूतदक्षं वरुणं च रिशादसम ।
धियं घर्ताचीं साधन्ता ॥
रतेन मित्रावरुणाव रताव्र्धाव रतस्प्र्शा ।
करतुं बर्हन्तमाशाथे ॥
कवी नो मित्रावरुणा तुविजाता उरुक्षया ।
दक्षं दधाते अपसम ॥

• ऋग्वेदः