ऋग्वेदः सूक्तं १०.११७

न वा उ देवाः कषुधमिद वधं ददुरुताशितमुपगछन्ति मर्त्यवः । उतो रयिः पर्णतो नोप दस्यत्युताप्र्णन्मर्डितारं न विन्दते ॥ य आध्राय चकमानाय पित्वो.अन्नवान सन्रफितायोपजग्मुषे । सथिरं मनः कर्णुते सेवते पुरोतोचित स मर्डितारं न विन्दते ॥ स इद भोजो यो गर्हवे ददात्यन्नकामाय चरते कर्शाय । अरमस्मै भवति यामहूता उतापरीषु कर्णुते सखायम ॥

न स सखा यो न ददाति सख्ये सचाभुवे सचमानायपित्वः । अपास्मात परेयान न तदोको अस्ति पर्णन्तमन्यमरणं चिदिचःेत ॥ पर्णीयादिन नाधमानाय तव्यान दराघीयांसमनुपश्येत पन्थाम । ओ हि वर्तन्ते रथ्येव चक्रान्यम-अन्यमुप तिष्ठन्त रायः ॥ मोघमन्नं विन्दते अप्रचेताः सत्यं बरवीमि वध इत सतस्य । नार्यमणं पुष्यति नो सखायं केवलाघो भवतिकेवलादी ॥

कर्षन्नित फाल आशितं कर्णोति यन्नध्वानमप वर्ङकतेचरित्रैः । वदन बरह्मावदतो वनीयान पर्णन्नापिरप्र्णन्तमभि षयात ॥ एकपाद भूयो दविपदो वि चक्रमे दविपात तरिपादमभ्येतिपश्चात । चतुष्पादेति दविपदामभिस्वरे सम्पश्यन्पङकतीरुपतिष्ठमानः ॥ समौ चिद धस्तौ न समं विविष्टः सम्मातरा चिन नसमं दुहाते । यमयोश्चिन न समा वीर्याणि जञाती चित्सन्तौ न समं पर्णीतः ॥