ऋग्वेदः सूक्तं १.८४

असावि सोम इन्द्र ते शविष्ठ धर्ष्णवा गहि । आ तवा पर्णक्त्विन्द्रियं रजः सूर्यो न रश्मिभिः ॥ इन्द्रमिद धरी वहतो.अप्रतिध्र्ष्टशवसम । रषीणां च सतुतीरुप यज्ञं च मानुषाणाम ॥ आ तिष्ठ वर्त्रहन रथं युक्ता ते बरह्मणा हरी । अर्वाचीनं सु ते मनो गरावा कर्णोतु वग्नुना ॥ इममिन्द्र सुतं पिब जयेष्ठममर्त्यं मदम । शुक्रस्य तवाभ्यक्षरन धारा रतस्य सादने ॥ इन्द्राय नूनमर्चतोक्थानि च बरवीतन । सुता अमत्सुरिन्दवो जयेष्ठं नमस्यता सहः ॥ नकिष टवद रथीतरो हरी यदिन्द्र यछसे । नकिष टवानु मज्मना नकिः सवश्व आनशे ॥ य एक इद विदयते वसु मर्ताय दाशुषे । ईशानो अप्रतिष्कुत इन्द्रो अङग ॥ कदा मर्तमराधसं पदा कषुम्पमिव सफुरत । कदा नःशुश्रवद गिर इन्द्रो अङग ॥ यश्चिद धि तवा बहुभ्य आ सुतावानाविवासति । उग्रं तत पत्यते शव इन्द्रो अङग ॥ सवादोरित्था विषूवतो मध्वः पिबन्ति गौर्यः । या इन्द्रेण सयावरीर्व्र्ष्णा मदन्ति शोभसे वस्वीरनु सवराज्यम ॥ ता अस्य पर्शनायुवः सोमं शरीणन्ति पर्श्नयः । परिया इन्द्रस्य धेनवो वज्रं हिन्वन्ति सायकं वस्वीर... ॥ ता अस्य नमसा सहः सपर्यन्ति परचेतसः । वरतान्यस्य सश्चिरे पुरूणि पूर्वचित्तये वस्वीर... ॥ इन्द्रो दधीचो अस्थभिर्व्र्त्राण्यप्रतिष्कुतः । जघान नवतीर्नव ॥ इछन्नश्वस्य यच्छिरः पर्वतेष्वपश्रितम । तद विदच्छर्यणावति ॥ अत्राह गोरमन्वत नाम तवष्टुरपीच्यम । इत्था चन्द्रमसो गर्हे ॥ को अद्य युङकते धुरि गा रतस्य शिमीवतो भामिनो दुर्ह्र्णायून । असन्निषून हर्त्स्वसो मयोभून य एषां भर्त्यां रणधत स जीवात ॥ क ईषते तुज्यते को बिभाय को मंसते सन्तमिन्द्रं को अन्ति । कस्तोकाय क इभायोत राये.अधि बरवत तन्वे को जनाय ॥ को अग्निमीट्टे हविषा घर्तेन सरुचा यजाता रतुभिर्ध्रुवेभिः । कस्मै देवा आ वहानाशु होम को मंसते वीतिहोत्रः सुदेवः ॥ तवमङग पर शंसिषो देवः शविष्ठ मर्त्यम । न तवदन्यो मघवन्नस्ति मर्डितेन्द्र बरवीमि ते वचः ॥ मा ते राधांसि मा त ऊतयो वसो.अस्मान कदा चना दभन । विश्वा च न उपमिमीहि मानुष वसूनि चर्षणिभ्य आ ॥