ऋग्वेदः सूक्तं १०.८९

इन्द्रं सतवा नर्तमं यस्य मह्ना विबबाधे रोचना वि जमोन्तान । आ यः पप्रौ चर्षणीध्र्द वरोभिः परसिन्धुभ्यो रिरिचानो महित्वा ॥ स सूर्यः पर्युरू वरांस्येन्द्रो वव्र्त्याद रथ्येवचक्रा । अतिष्ठन्तमपस्यं न सर्गं कर्ष्णा तमांसित्विष्या जघान ॥ समानमस्मा अनपाव्र्दर्च कष्मया दिवो असमं बरह्मनव्यम । वि यः पर्ष्ठेव जनिमान्यर्य इन्द्रश्चिकाय नसखायमीषे ॥

इन्द्राय गिरो अनिशितसर्गा अपः परेरयं सगरस्य बुध्नात । यो अक्षेणेव चक्रिया शचीभिर्विष्वक तस्तम्भप्र्थिवीमुत दयाम ॥ आपान्तमन्युस्त्र्पलप्रभर्मा धुनिः शिमीवाञ्छरुमान्र्जीषी । सोमो विश्वान्यतसा वनानि नार्वागिन्द्रम्प्रतिमानानि देभुः ॥ न यस्य दयावाप्र्थिवी न धन्व नान्तरिक्षं नाद्रयःसोमो अक्षाः । यदस्य मन्युरधिनीयमानः सर्णाति वीळुरुजति सथिराणि ॥

जघान वर्त्रं सवधितिर्वनेव रुरोज पुरो अरदन नसिन्धून । बिभेद गिरिं नवमिन न कुम्भमा गा इन्द्रोक्र्णुत सवयुग्भिः ॥ तवं ह तयद रणया इन्द्र धीरो.असिर्न पर्व वर्जिनाश्र्णासि । पर ये मित्रस्य वरुणस्य धाम युजं न जनामिनन्ति मित्रम ॥ पर ये मित्रं परार्यमणं दुरेवाः पर संगिरः परवरुणं मिनन्ति । नयमित्रेषु वधमिन्द्र तुम्रं वर्षन्व्र्षाणमरुषं शिशीहि ॥

इन्द्रो दिव इन्द्र ईशे पर्थिव्या इन्द्रो अपामिन्द्र इत्पर्वतानाम । इन्द्रो वर्धामिन्द्र इन मेधिराणामिन्द्रःक्षेमे योगे हव्य इन्द्रः ॥ पराक्तुभ्य इन्द्रः पर वर्धो अहभ्यः परान्तरिक्षात परसमुद्रस्य धासेः । पर वातस्य परथसः पर जमो अन्तात्प्र सिन्धुभ्यो रिरिचे पर कषितिभ्यः ॥ पर शोशुचत्या उषसो न केतुरसिन्वा ते वर्ततामिन्द्रहेतिः । अश्मेव विध्य दिव आ सर्जानस्तपिष्ठेन हेषसाद्रोघमित्रान ॥

अन्वह मासा अन्विद वनान्यन्वोषधीरनु पर्वतासः । अन्विन्द्रं रोदसी वावशाने अन्वापो अजिहतजायमानम ॥ कर्हि सवित सा त इन्द्र चेत्यासदघस्य यद भिनदो रक्षेषत । मित्रक्रुवो यच्छसने न गावः पर्थिव्या आप्र्गमुया शयन्ते ॥ शत्रूयन्तो अभि ये नस्ततस्रे महि वराधन्त ओगणासैन्द्र । अन्धेनामित्रास्तमसा सचन्तां सुज्योतिषो अक्तवस्तानभि षयुः ॥

पुरूणि हि तवा सवना जनानां बरह्माणि मन्दन गर्णताम्र्षीणाम । इमामाघोषन्नवसा सहूतिं तिरो विश्वानर्चतो याह्यर्वां ॥ एवा ते वयमिन्द्र भुञ्जतीनां विद्याम सुमतीनांनवानाम । विद्याम वस्तोरवसा गर्णन्तो विश्वामित्रा उतत इन्द्र नूनम ॥ शुनं हुवेम मघवानं ... ॥