ऋग्वेदः सूक्तं १०.१८

परं मर्त्यो अनु परेहि पन्थां यस्ते सव इतरो देवयानात | चक्षुष्मते शर्ण्वते ते बरवीमि मा नः परजां रीरिषोमोत वीरान ॥ मर्त्योः पदं योपयन्तो यदैत दराघीय आयुः परतरन्दधानाः | आप्यायमानाः परजया धनेन शुद्धाःपूता भवत यज्ञियासः ॥ इमे जीवा वि मर्तैरावव्र्त्रन्नभूद भद्रा देवहूतिर्नोद्य | पराञ्चो अगाम नर्तये हसाय दराघीय आयुःप्रतरं दधानाः ॥

इमं जीवेभ्यः परिधिं दधामि मैषां नु गादपरोर्थमेतम | शतं जीवन्तु शरदः पुरूचीरन्तर्म्र्त्युं दधतां पर्वतेन ॥ यथाहान्यनुपूर्वं भवन्ति यथ रतव रतुभिर्यन्तिसाधु | यथा न पूर्वमपरो जहात्येवा धातरायूंषि कल्पयैषाम ॥ आ रोहतायुर्जरसं वर्णाना अनुपूर्वं यतमाना यतिष्ठ | इह तवष्टा सुजनिमा सजोषा दीर्घमायुःकरति जीवसे वः ॥

इमा नारीरविधवाः सुपत्नीराञ्जनेन सर्पिषा संविशन्तु | अनश्रवो.अनमीवाः सुरत्ना आ रोहन्तु जनयोयोनिमग्रे ॥ उदीर्ष्व नार्यभि जीवलोकं गतासुमेतमुप शेष एहि | हस्तग्राभस्य दिधिषोस्तवेदं पत्युर्जनित्वमभि सम्बभूथ ॥ धनुर्हस्तादाददानो मर्तस्यास्मे कषत्राय वर्चसेबलाय | अत्रैव तवमिह वयं सुवीरा विश्वा सप्र्धोभिमातीर्जयेम ॥

उप सर्प मातरं भूमिमेतामुरुव्यचसं पर्थिवींसुशेवाम | ऊर्णम्रदा युवतिर्दक्षिणावत एषा तवा पातुनिरतेरुपस्थात ॥ उच्छ्वञ्चस्व पर्थिवि मा नि बाधथाः सूपायनास्मै भवसूपवञ्चना | माता पुत्रं यथा सिचाभ्येनं भूमूर्णुहि ॥ उच्छ्वञ्चमाना पर्थिवी सु तिष्ठतु सहस्रं मित उप हिश्रयन्ताम | ते गर्हासो घर्तश्चुतो भवन्तु विश्वाहास्मैशरणाः सन्त्वत्र ॥

उत ते सतभ्नामि पर्थिवीं तवत परीमं लोगं निदधन मोहं रिषम | एतां सथूणां पितरो धारयन्तु ते.अत्रायमः सादना ते मिनोतु ॥ परतीचीने मामहनीष्वाः पर्णमिवा दधुः | परतीचीं जग्रभा वाचमश्वं रशनया यथा ॥