किंटिदंष्ट्राभिघातमापद्यते मुनीन्द्रः । आः शङ्कर ! परित्रायस्व परित्रायस्व ।
किमुदासीनोऽसि, किमिति स्वेनैव स्वनाम प्रोय्र्घ्ञ्छसि ? ।
अर्जुनः-( श्रुत्वा सकरुणमाकाशे लक्ष्यं वद्धवा निःश्वस्य )
|
पार्थस्तपस्वितां लेभे दुर्दैव ! प्रीयतां भवान् । |
( पुनर्नेपथ्ये )
अयि मुनीश्वर !
|
सेव्यः परं स भगवान्नवचन्द्रचूडस्तस्यापि'दैववशतः करुणानुरोघः । |
तदयमेवाभ्यर्थ्य मुनेरस्य प्राणत्राणाय नियुज्यताम् ।
अर्जुनः-( समाकर्ण्य ) अहह ! इदमन्यदतिदारुणतरमुपस्थितं यन्मां किरात: परित्रापते ।
सिद्धा पार्थ ! त्वमेव प्रथमं सपत्राकुरु पोत्रिणम् ।
अर्जुनः- ( गाण्डीवमुहिश्य सकरुणं सास्त्रम् )
|
यत्ताण्डवव्यतिकरेण रणे मुहर्त्तं ताद्दक्कवन्घशतताण्डवकेलिरासीत् । |
( इति सत्र्त्रं करोति । निपङ्गतो वाणाकर्पणमभिनयन् )
कथं न निर्गच्छन्ति वाणाः ? । किममी चिरव्यासङ्गगाढलग्रा, उत लज्जन्ते ऽनुचितकर्मणि ? । ( कपंचिदाकृप्य निःश्वस्य ) अयि वाणाः ।
|
उपितुं साधु युप्माभिर्निपङ्गायामवाङ्भुखैः । |
( इति सन्घत्ते )
( नेपथ्ये ) [१]महाभाआ ! इमाओ मा भाअह मा भाअह | एसो खु अम्ह सामी एक्कवाणेण चारेदि दुट्टभूआारं । उव्वरिदो महामुणी ।
- ↑ महाभागाः! अस्मान्मा व्रिभीत मा व्रिभीत । एप खलु अस्माकं स्वामी एकवाणेन वारयति दुष्टभूदारम् । उद्वृत्त,महामुनिः ।
