स्वप्नजागरयोरीषदिष्टसंदर्शनादिना ॥ २१० ॥
नैवायमानंदमयः परात्मा सोपाधिकत्वात्प्रकृतेर्विकारात् ।
कार्यत्वहेतोः सुकृतक्रियाया विकारसंघातसमाहितत्वात् ॥२११॥
पंचानामपि कोशानां निषेधे युक्तितः श्रुतेः ।
तनिषेधावधिः साक्षी बोधलपोऽवशिष्यते ॥ २१२ ॥
योऽयमात्मा स्वयज्योतिः पंचकोशविलक्षणः ।
अवस्थात्रयसाक्षी सन्निर्विकारो निरजनः ।
सदानदः स विज्ञेयः स्वात्मत्वेन विपश्चिता ॥ २१३ ।।
शिष्य उवाच--
मिथ्यात्वेन निपिद्धेषु कोशेष्येतेषु पंचसु ।
सर्वाभाव विना किंचिन्न पश्याम्यत्र हे गुरो ।
विज्ञेय किमु वस्त्वस्ति स्वात्मनात्र विपश्चिता ॥ २१४ ॥
श्रीगुरुरुवाच-
सत्यमुक्तं लया विद्वन्निमणोऽसि विचारणे ।
अहमादिविकारास्ते तदभावोऽयमप्यनु ।। २१५ ।।
सर्वे येनानुभूयते यः स्वय नानुभूयते ।
तमात्मानं वेदितारं विद्धि बुद्धया सुसूक्ष्मया २१६ ॥
तत्साक्षिक भवेत्तत्तद्याद्येनानुभूयते ।
कस्याप्यननुभूतार्थे साक्षित्व नोपयुज्यते ॥ २१७ ।।
असौ स्वसाक्षिगो भावो यतः स्वेनानुभूयते ।
अतः पर स्वय साक्षात्प्रत्यगात्मा न चेतरः ।। २१८ ॥
जाग्रत्स्वप्नसुषुप्तिपु स्फुटतरं योऽसौ समुज्जृभते
प्रत्यग्गूपतया सदाहमहमित्यतः स्फुरन्नेकधा ।
नानाकारविकारभागिन इमान्पश्यन्नहधीमुखान्
नित्यानदचिदात्मना स्फुरति तं विद्धि रंवमेत हृदि ॥ २१९ ॥
