अताडयत् तृश्रेष्ठ! तदृःखमवमलं अभूत् ।
धेनुपालयुधाघह जाते दुःखं महद्वनम् ॥ ५७
शिरो भने धेनुपेन दयाहीनेन दुर्मते!।
यजमानो गृहे यस्तु न विचापरो भवेत् ॥ ५८
स्त्रीपुल्चैः कृतं कर्म तस्यानिष्टकरं विदुः ।
३युक्त्वा भगवान् देवः शशाप नृपपुङ्गवम् ॥ ५९
‘पिशाचो भव दुबुद्धे! मदुःखधानकर्मजः ।
इथे शस नृपश्रेष्ठः पतितः शमूर्छितः ।
मुहूर्ताःते समुथय प्रोवाच जगदीश्वरम् ॥ ६०
इति श्रीभविष्योतपुरणे तीर्थखण्डे श्रीवेष्टाचरुमहानये
स्वामितीर्थपश्चिमतीरस्थधहमीच श्रीनिवासविर्भाववर्णनं
नहाम तृनेयऽऽश्रमः ।
***
अथ चतुर्थोऽध्यायः
नृपं प्रति श्रीनिवासं कृनशषहेतूपन्यासः
राजा
'किमर्थमशयो देव माऽपराधविवर्जितम् ।
अविचर्य जगन्नाथ! किं मयाऽऽचरितं तंव ॥ १
न जानेऽहं किञ्चिदपि दुःखदं ते रमापते !।
है| कष्टमतुलं प्रहं कथमत्र जगस्पते! ॥ २
इति तेन स विज्ञप्तः श्रीनिवासोऽतिदुःखितः।
उवाच मन्दं वचनं राजानं शपञ्छितम् ॥ ३
श्रीनिवास-‘पापिष्ठोऽहं दुराचारोऽस्यविचारी नृपोत्तम!।
अज्ञानेनातिदु:खेन वृथा शपो मयाऽर्पितः ॥ ४
