अहं कन्दर्पसहितः स्थास्यामि तव पार्श्वतः ।
अहं कोकिलो भूत्वा माघवे–वसन्ते, स्थिते सतीति शेषः ॥
त्वं हि रूपं बहुगुणं कृत्वा परमभास्वरम् ॥ ६ ॥
तमृषिं कौशिकं रम्भे ! भेदयस्व तपस्विनम् ।
रूपं-सौन्दर्यं बहुभिः-[१]हावभावादिभिः गुणैरुपेतं, मत्वर्थीयोऽजन्तः । भेदयस्व-काममोहोत्पादनेन तपसश्चित्तं चालय ॥ ६ ॥
सा श्रुत्वा वचनं तस्य कृत्वा रूपमनुत्तमम् ॥ ७॥
[२]लोभयामास ललिता विश्वामित्रं शुचिस्मिता ।
ललिता-सुन्दरी ॥ ७ ॥
कोकिलस्य तु शुश्राव वल्गु व्याहरतः स्वनम् ॥ ८ ॥
संप्रहृष्टेन मनसा तत एनामुदैक्षत ।
विश्वामित्रसंप्रहर्षः–कोकिलस्वनानुभवजसन्तोषः । ततः-तस्मादेव हेतोः ॥ ८ ॥
अथ तस्य च शब्देन गीतेनाप्रतिमेन च ॥ ९ ॥
[३]दर्शनेन च रम्भाया मुनिः सन्देहमागतः ।
तस्य—कोकिलस्य वसन्तरूपस्य । [४]सन्देहमिति । इयं स्वेच्छया समागता ! आहोस्विदिन्द्रादिप्रेरिता वेत्येवं रूपम् ॥ ९ ॥
