७६६ श्रीमद्वाल्मीकिरामायणे युद्धकाण्डे एकोनषष्टितमः सर्गः राबणाभिषेणनम्
तस्मिन् हते राक्षससैन्यपाले प्लवङ्गमानामुषमेष युद्ध।
भीमायुधं सागरतुल्यवेगं विदुदुवे राक्षसराजसैन्यम् ।।
गत्वाथ रक्षोऽधिपतेः शशंसुः सेनापति पावकमूनुशस्तम् ।।
तथापि तेषां वचनं निशम्य रक्षोऽधिपः क्रोधवशं जगाम ॥
संख्ये प्रहस्तं निहतं निशम्य शोकादितः क्रोधपरीतचेताः ।
उवाच नानतयोधमुख्यानिन्द्रो यथा चामरयोधमुल्यान् ।।
नावज्ञा रिपवे कार्या यैरिन्द्रबलसूदनः । सूदिनः सैन्यपालो मे सानुयात्रः सकुझरः ।।
सोऽहं रिपुविनाशाय विजयायाविचारयन् । स्वयमेव गमिष्यामि रणशीर्षं तदनम् ॥
अद्य तद्वानरानीकं रामं च सहलक्ष्मणम् । निर्दहिप्यामि बाणोधैर्वनं दीप्तैरिवाग्निभिः ।।
अथ संतर्पयिष्यामि पृथिवीं कपिशोणितैः ।
स एवमुक्त्वा ज्वलनप्रकाशं रथं नुरङ्गोत्तमराजयुक्तम् ।
प्रकाशमानं वपुषा ज्वलन्तं समारोहामरराजशत्रुः ।।
स शङ्खमेरीपणवप्रणादैराम्फोटितक्ष्वेलितसिंहनादैः ।
पुण्यैः स्तवैश्चाप्यभिपूज्यमानम्नदा ययौ राक्षसराजमुग्न्यः ।।
स शैलजीमूतनिकाशरूपैमासादनैः पावकदीप्तनेत्रैः ।
बभौ वृतो राक्षसराजमुख्यो मनवृतो रुद्र इवामरशः ।।
ततो नगर्याः सहसा महौजसा निष्कम्य तद्वानरसैन्यमुग्रम् ।
महार्णवाश्रम्तनितं ददर्श समुद्यतं पादपशैलहम्नम् ।।
१०
तद्राक्षसानीकमतिप्रचण्डमालोक्य रामो भुजगेन्द्रबाहुः ।
विभीषणं शस्त्रमृतां वरिष्ठमुवाच सेनानुगतः पृथुश्रीः ॥
नानापनाकाध्वजशस्त्रजुष्टं प्रासासिशूलायुधशस्त्रजुष्टम् ।
सैन्यं गजेन्द्रीयमनागजुष्टं कम्येदमक्षोभ्यमभीरुजुष्टम् ॥
१२
ततस्तु रामस्य निशम्य वाक्यं विभीषणः शक्रसमानवीर्यः ।
शशंस रामन्य बलप्रवेकं महात्मनां राक्षसपुंगवानाम् ।।
