चारुदत्तः---( सनिर्वेदं स्वगतम् )
|
मखशतपरिपूतं गोत्रमुद्भासितं मे |
(उद्वीक्ष्य, कर्णौ पिघाय) हा प्रिये वसन्तसेने!
|
शशिविमलमयूखशुभ्रदन्ति । सुरुचिरविद्रुमसन्निभाधरौष्टि ! ।। |
उभौ---ओशलध अज्जा ! ओशलध ।
|
एशे गुणलअणणिही शज्जणदुक्खाण उत्तलणशेदू । |
अण्णं च,-.
|
शब्वे खु होइ लोए लोए शुहशठिदाण तत्तिल्लः ।। |
[ अपसरतर्याः ! अपसरत ।
|
एष गुणरत्ननिधिः सज्जनदुःखानामुत्तरणसेतुः । |
अन्यञ्च,-
|
सर्वः खलु भवति लोके लोकः सुखसंस्थितानों चिन्तायुक्तः । |
शलोत्ते सलोप्त्रः ॥ मखेति ॥ १२ ॥ उद्वीज्य उद्वेगं कृत्वा । शशीति ॥ १३ ॥ एश इत्यादि । गाथाद्वयम् । एष गुणरत्ननिधिः सज्जनदुःखानामुत्तरणसेतुः । असुवर्णं मण्डनमपनीयतेऽद्य नगरीतः ॥ १४ ॥ सर्वः खलु भवति टिप्पः--1 यज्ञस्य सदसि महति मण्डपे निविड़ानि धनानि चैत्यान्यायतनानि
यत्र ब्रह्मणां वेदधोषघ्नैर्गोत्रं कुलमुद्भासितमासीदेव, कुलमद्य पापैरसद्दशैरननुगुणैरयोग्यैश्चाण्डलादिमनुष्यैरनुपदं राजमार्गे घुष्यत इत्ययं महाननर्थ इति भावः ।
