ई. के. ही परः ॥१॥ शलरोति वैरागी तीर्थंकीर्तेषु कीर्तनम् ॥ झर्ण नृत्यति भक्त्या च पंचषीण गायति ॥११ । हरं श सं• €a ७६ शेषः सनत्कुममा सिद्धसंघश्च योगवित् ॥ ४३ ॥ ॥ अ•8 ओकुरो-वा रूपेषु केन ज्ञायते ॥ ६३ ॥ असंख्येषु च विश्वेषु ब्रह्मविष्णुशिवादयः॥ सुनयो मनवः सिदा भक्तः संतम संततम् ॥ ३६॥ ध्यायंते यत्पदांभोजं निर्गुणस्यात्मनःअ वै ॥ वेदाः स्तोतुं न शक्ताय यमीशं च सरस्वती ॥४६॥ जडीभूता च भीता च स्तव नेिट समापयेत् ॥ सहस्रवक्रः स्तवने कंपितश्च निरंतरम् ॥ ४७ ॥ वेदानां जनको ब्रह्मा स्तोत्रेण तस्य ईश्वरः । तं सत्यं नित्यमीशं च माधवी परिनिंदति ॥ ४८ ॥ अपवित्रा सभा भूता गोपीनां जीवनं वृथा॥ तासु पुण्यवती राधा ध्यायते ये दिवानिशम् ॥ ४९ ॥ यन्नामस्मृतिमात्रेण कोटिजन्मार्जितं सखि । कृतपापभयं शोकः प्रणश्यति न संशयः ॥६०॥ ॥ ॥ दधार वामहस्तेन शेलं गोवर्धनं हरिः। ततः-किं तद्यशः शौर्यं जगतां जनकस्य च ॥६१॥ शैलानां च सर्वं यो भेत्तुं शक्तश्च दैत्यरादलोलामात्रेण तेष चलनं इतुं क्षमोऽरिः ॥६२॥ यदंशकलयाजातः सूकरो विष्णुरीश्वरः। वसुधां दशनानेणचोदधार च लीलया॥६३॥ शैलानांच सद स्राणि यत्र संति महीतले । दैत्याय वाप्यसंख्याश्च वीराः शूरास्तथैव च ॥ ६४ तेनैव कर्मणा तस्य न शौचं न च पौरुरु ॥ eतेः परिमितं विश्वं महार्ड णा कृतम् ॥ महद्विष्णोलोमकूपे तदैवं चावस्थितम् ॥ ९८॥ तस्य यावंति लोंमा नि तानि विवानि संति च स एव षोडशांशप कृष्णस्य परमात्मनः ॥ ६९ ॥ तस्येव किं यशः शौर्य महिमानमनूपमम् यस्मरी गोपकन्या च किं वा जानाति माधवी ॥ ३•॥ : माषव्युवाच जो ॥ मया यदु न त्वा सूठा अति गोपिकल । २१६
