' नी द्रथस्य गृमयस् हेवनद्देशचोदना। न चैकां देवरु मुन्या तदुद्देशस्य संभवः॥ यदि तु प्रागूर्ध या मु ऽ णदुद्दिशेत् अचोदितमेव कुर्यात् । किं च ॥ एतस्या इति संकप्प उद्देशो ऽत्रभिधीयते । अन्यस्मिन्क्रियमाणे च पूर्वस्तत्र विqद्यते ॥ यद् द्रव्यमिन्द्रवायुभ्य दातव्यमिति संकल्पितं तस्य त्यक्त प्रयवादनो यजमानः कथमिव वक्ष्यति मित्रावरुणाभ्यामेल देवेति । तत्रैकामुद्दिश्य देवतान्तरसंकल्पे क्रियमाणं पूर्वदेव- ततस्तद् द्रव्यमायिनं स्यात् । पूर्वसंकल्पाचोचनेन वा नैवोत्त रः पारमार्थिकत्वं प्रतिपद्यतइत्यसत्संव्यवहारमात्रमेवान छ येत न चोदनार्थः । तेन।वश्यं यावद्देवी ग्रह्णभेदः कर्तव्यः । किं च ॥ शक्यते चामृचंतेपि यत्र च चिदवस्थिने । द्रव्ये ऽस्मिन्देवतोद्देष्टमित्यदृष्टार्थप्त विधः। देवतोद्देशस्त्वत्यागात्मको ३ि यागः । शक्यते च पूयमा- नावथनपि सोमेन क्रयोत्तरकालं वा सर्वावस्थावियुक्तेनषि निर्वर्तयितुमित्य शुषोत्तरसंस्कारविधानमडट।र्थम् । यत्र तु पुरोडशदि द्रव्यं चोद्यते तत्र यभवदवदन्त्यादिबिधनं न वै तन्निष्ययर्थत्वादू दृष्टार्थे भवति । न च(१) ग्रहाचमभस्म सोमेन यष्टव्यमित्युषसि चोदना खप्तमात्रपर्यवसानाम् । तेन यावष्टभेदनिर्घर्थमपि च यानि समुचेतव्यानि । रवी मुटर्मिमीतइति च प्रकरणे परिमाणं घृतम् । अतः समे (९) न चेहे त २ पु० पेठः ।
