पृष्ठम्:तन्त्रवार्तिकम्.djvu/१०८

४०

तन्त्रवर्तिके

पि तावलिङादिः स्यात् तथापि सुतरामर्थवादतया गृशीयात्।
किमुत वर्तमानापदेशो यो विधिसिद्धार्थमेव। प्रकरणाच या
गोपकारे प्रयोजने लभ्यमाने किमित्यवाचकात्फलं कल्पयिष्या
मः। प्रकरणं वाक्येन बाध्यत इति चेन्न। अविरोधात् । यदि -
कांशग्राद्दित्वेन वाकयप्रकरणे सन्निपतेतां तथा सति बाधः स्या
त् । इह तु प्रकरणमोदुम्वरताविधिं गृक्षाति सोप्यूगुदुम्बर इं
त्यादिल्लुभ्यां प्ररोचनां तत्र तद्विशिष्टंढम्बरत्वग्राहिणः प्रकरणस्य
को विरोधः। तस्मात्फलविधिसामथ्र्याभावात्प्रकरणाबाधेन नि
वेशसम्भवो नातिक्रमितव्यः । प्ररोचनापि च वाक्यशेषादपपद्य
मानार्थापत्त्या विध्युद्देशादेव कल्पिता भविष्यति अन्यत्र विधिर
पि हि तावत्तां कल्पयेत्। इच तु स स्वयमेव दयितः किं प्ररोच
नया करिष्यतीति । न च स्तुत्यपयक्तस्य पनः फलेपि प्रतिष्ठादा
विव व्यापारो युज्यते। रात्रिस्त्राणां ह्यनन्यपरवाङ्गव्यपि कल्प
नाश्रीयते। अत्र तु प्रकरणादस्ति प्रयोजनसिद्भिरियुक्तम्। जा
तिविशेषस्य च योग्यतयैव काष्ठाङ्गत्वं प्रसिद्धं न फलार्थता। यूप
शब्दो ऽपि च कर्माविष्टकाष्ठवचन इत्यपनीतमात्रमेव गृङ्गाति ।
अतश्व प्रसिद्धे पारार्थेऽर्थवादता। यत्तु यूपे निराकाङ्गो जाति
प्रतीति शरवद्दाधो भविष्यति। न चाबाधप्रकारो ऽस्ति। कास्यप
क्षेऽपि तद्भ्युपगमात्। एतावांस्तु विशेषः। तव पुरुषार्थत्वाङ्गिन्न
विषण संत कथं चितप्रसङ्गलभ्यसमानाश्रयत्न मम नभयोः
क्रत्वर्थत्वात्समानविषयेणेति। न चात्र जाते फलायविधीयमाना
यां दक्ष इव क्षेोम श्राश्रयो मनसि विपरिवर्त्तते। यो चि पश्यागः
प्रकृतः स तावयोग्यः परनियोजनं च यूपद्यारेण योस्यं तदपि