प्राग्वशेऽप्युत्त्मे तिष्ठन्प्राग्वश पुनराविशन् । |
इति पाठस्तु षट्कलानियतस्य वैतलीयविषमपादस्य कलाधिक्येन च्छन्दोभ ङ्गदुपेक्ष्य ॥ ७ ॥
प्राग्वश इति।उत्तमे प्रग्वशे हूविर्गेहे तिष्ठन्न्पीति विरोघ । प्राचां कुरू ययात्यादीना राज्ञा वशे राग्न्या वशे तिष्टक्ष्वेत्यभसा । दीक्षित स कुरूवीर धर्मराज कुरीर जाल शिरसि यस्यास्तया पव्या द्रोपधा सहू प्राग्वश पुन हूविर्गेहू आविशत्र विष्ट्वान्॥८॥
आघ्रातुमिति।अनल अग्नि अत्र राजसूये रूच्य आखाध हवि आघ्रा तुम् । भक्षितुमित्य्रर्थ । इच्चु सन् । पुरा लाक्षागृह्दाह्समये जग्वान् भाक्षि तान् गुरून् अतिसारान् अत एव अजीर्णान् जाठराग्निना अपक्कान् कुक्षौ स्थितान् । जतुनिकेतनस्य लाक्षाग्रह्स्य भित्तीना खण्डान् आसमन्तान्नीलस्य धूमकुलस्य यन्निर्गमन बहिरूद्रमन् तस्य अपदेशात् व्याजात् ववाम् उद्रिरति स्मे स्युत्प्रेक्षा सापहवा च । अत्र अग्नेरजीर्णजतुगृहभित्तिखण्डवमनोत्प्रेक्षायास्तृतं यस्तबके 'क्षुत्प्रपीड्यति मामपि वीरौ कुक्षिभेत्य' इति खाण्डवदाह्हेतुताया अप्रे क्षुद्वाधायाक्ष्च सदर्भविरोध लूक्ष्मधीगोचर । वसन्ततिलकावृत्तम्॥ ९ ॥
तत्रेति।तत्र राजसूये प्रवर्ग्येण होमात्मककर्मविरोषेण जनित दिबि आकाशे धूमस्य चत्रू वलयाकृति पृन्दम् । नाकस्य स्वर्गस्य पर्यन्त आनाकं दुर्वह् वोडुम शक्य हविरेव द्रविण धन येन तेन । अत एव पावकेन विबुघान् देवान् प्रति वेगात् नीयमान प्रापयमाण् आह्रानस्य पत्र लेख्यमिवेत्युत्प्रेक्षा । प्रक्रुतिविक्रुति भावाभावात्तादर्थ्ये षष्टीसमास । आलक्ष्यते । स्म दद्रशे । लोकैरिति शेष ॥ १० ॥