कामाक्षि प्रभाविधमनिषिः कंदर्पदर्पघ्रसू-
र्मुग्धस्ते मृदुहास एव गिरिजे मुष्णातु मे किल्विषम् ।
यं द्रष्टुं विहिते करग्रह उभे शंभुस्रपामीलितः
स्मेरं कारयति स्म ताण्डवविनोदानन्दिना तण्डुना ॥ ३८॥
क्षुण्णं केनचिदेव धीरमनसा कुत्रापि मानाजनैः
कर्मप्रन्थिनियञ्चित्तौरसुगमं कामाक्षि सामान्यतः ।
मुग्धैर्द्रष्टुमशक्यमेव मनसा मूढस्य मे चक्षुषो
मार्ग दर्शयतु प्रदीप इव ते मन्दस्मितश्रीरियम् ॥ ३९॥
ज्योत्स्नाकान्तिभिरेव निर्मलक्षत्तरं नैशाकरं मण्डलं
हंसैरेय शरद्विकासलमये व्यायोचमम्भोरूहम् ।
स्वच्छरेव विकास गणैः कामाक्षि विस्व[१] दिवः
पुण्यैरेव मृदुस्मितैस्तव मुखं पुष्णाति सोमाभरम् ॥ ४० ॥
मानग्रन्थिविर्धुतुदेन रभसादास्याद्यमाने नव-
प्रेमाडम्बरपूर्णिमाहिमकरे कामाक्षि ते तत्क्षणम् ।
आलोक्य स्मितचन्द्रिकां मुहुर्रिमामुन्मीलनं जग्मुषी
चेतः शीलयते चकोरचरितं चन्द्रार्धचूडामणेः ॥ ४१ ॥
कामाक्षि स्मितमञ्जरी तव भजे यस्यास्त्विषामङ्कुस-
नापीनस्तनपानलालसलका निशङ्कमङ्केशयः
ऊर्ध्वं वीक्ष्य विकर्षति प्रसृमरस्रनुद्दासया शुण्डया
सूनुस्ते विसशङ्कयाशु कुहना दन्तावलग्रामणीः ॥ ४२ ॥
गाढाश्लेषविमर्दसनमवशादुद्दानमुक्त्तागण-
प्रालम्बे कुचकुम्भयोर्विगलिते दक्षद्विषौ वक्षसि
