दृश्यन्ते कलुषा निशा मुखपतत्कान्ताङ्गरागादिति
त्वत्कान्तानुचरीश्हु वञ्चनकथापाण्डित्यमभ्यागतम् ॥ ५१ ॥
लुप्तश्चन्दनबिन्दुरञ्जनरसः पीतोऽनुलेखो गतो
निःशेषेण कपोलयोः कुचयुगे शेषो मकर्याः कुतः
दग्धेयं सखि मध्यभागतनुता पद्भङ्गभीरुः प्रियो
गाढाश्लेषपराङ्मुखो रतविधौ तुष्टः कदाचिद्यदि ॥ ५२ ।।
सौधस्योरसि मन्मथप्रतिकृतिः प्रासादपृष्ठे शशी
क्रीडाकाननवेदिकासु च पिकस्तद्दीधिकायां मरुत् ।
इत्थं त्वद्विरहेऽधुना कृशतनोः शय्यासमासादन-
व्यग्राणामितरेतरं मधुमुखे तस्याः सखीनां मिथः ।। ५३ ।।
आगच्छेति मया श्रुतं जिगमिषोर्यामीति तूष्णी मतं
पाथेयं निजपाणिनां विरचितं दृष्टोऽवधिः समितम् ।
प्राणा येन तदा तदा किल गता वक्षो न दीर्ण च य-
त्ततेषां च का कथा यमधुना दम्भाय कार्यो विधिः ॥ ५४॥
किं निन्दन्ति सुधानिधिं मलयजं किं नाद्रियन्तेऽथ किं
श्रीखण्डानिलमावृणन्ति सहजामुज्झन्ति किं धीरताम् ।
किं कामं विलयन्ति किं सिकरुतावस्यन्ति मूर्च्छन्ति किं
तल्पे पल्लवकल्पितेऽपि सुदृशस्तद्ब्रूत किं कारणम् ॥ ५५ ॥
बाल्यादय विनिर्गतं तव वयः कान्तः स्वयं दक्षिणो
बृद्धाधीतबहुच्छला वयमिमा वा कासजीवातवः ।
क्रीडाकाननसौधशैलशिखरे श्रीखण्डशैलानिल-
स्वाचान्तश्रमवारिबिन्दुरधिकप्रेम्णा मधुनीयताम् ।। ५६ ॥
सा पत्युः शयनं गतेति मुदिता श्रुत्वा सखीभाषितं.
पश्यामः प्रियसद्म विद्म न वयं कीदृक्षमन्तर्भवेत् ।
लाक्षालक्ष्मसुलक्षपादयुगलं तल्पं दृशा चिन्वती
चित्रस्थे च निरीक्षिता सहचरीवृन्देन मन्दाक्षतः ॥ १७ ॥
पृष्ठम्:काव्यमाला (त्रयोदशो गुच्छकः).pdf/४७
एतत् पृष्ठम् परिष्कृतम् अस्ति
४१
शृङ्गारधनदशतकम्