णं पेक्ख णं पेक्ख,—
अशी शुतिक्स्त्रे वलिदे अ मश्तके |
[वसन्तसेनिके! विलप विलप परभृतिकां वा पल्लवकं वा सर्व वा वसन्तमासम्। मयाभिसार्यमाणां त्वां कः परित्रास्यते?।
किं भीमसेनो जमदग्निपुत्रः कुन्तीसुतो वा दशकन्धरो वा। |
ननु प्रेक्षस्व ननु प्रेक्षस्व,
असिः सुतीक्ष्णो वलितं च मस्तकं कल्पये शीर्षमुत मारयामि वा। |
वसन्तसेना—अज्ज! अबला खु अहं। [आर्य! अबला खल्यहम्।]
विटः—अत एव ध्रियसे।
शकारः—अदो ज्जेव्व ण मालीहशि। [अत एव न मार्यसे।]
वसन्तसेना—(स्वगतम्) कधं अणुणओ वि से भअं उप्पादेदि?। भोदु एव्वं दाव। (प्रकाशम्) अज्ज! इमादो किंपि अलंकरणं तक्कीअदि। [कथमनुनयोऽप्यस्य भयमुत्पादयति। भवतु एवं तावत्। आर्य! अस्मात्किमप्यलंकरणं तर्क्य॑ते।
जमदग्निपुत्रः कुन्तीसुतो वा दशकन्धरो वा?। एते चत्वारः। एषोऽहं गृहीत्वा केशहस्ते दुःशासनस्यानुकृतिं करोमि॥३१॥ णं ननु। पेक्ख प्रेक्षस्व। अशी शुतिक्खे इति। वंशस्थेन्द्रवज्रोपेन्द्रवज्रादिभिर्द्वादशैकादशवर्णैर्विजात्युपजातिः। असिः सुतीक्ष्णो वलितो लालितः। मस्तकम्। कल्पये छिनद्मि। तव शीघ्रं मारयामि वा॥ अलं तवैतेन पलायितेन। मुमूर्षुर्यो भवति न स खलु जीवति॥३०॥
टिप्प०—1 ईदृशभाषणात्