गरुडस्कन्धमळूढः पल पझवती-पि। ।
आरोपयन्वरारोहां अन्योन्यं परिरभ्य च ॥ ४०६
गरुडकःधमारूढो गन्तुं स्वस्थानमुचुकः ।
हरमन्त्रणायैतु श्वश्रूश्वशुरयोस्तद। ॥ ४०७
पुन्गृहं सम्प्रक्थि गमनेच्छुभूदथ ।
श्वशुरौ पर्यपृच्छच साष्टाङ्गं प्रणिपत्य वै ॥ ४०८
आशीर्वादं तनश्चक्रे मातुः नामयम् ।
आशिराजः श्वशुरः श्वश्त्र। च धरया सह ॥ ४०९
आकाशराज..
दीर्घायुर्भव गोविन्द ! सर्वलोकधुन्धर ।
त्याशिषाsभिनन्द्यथ वासुदेवमभाषत। ॥ ४१०
राजा
मासान्ते गच्छ गोविन्द ! वन सह वयोगनम् ।
श्वशुरं मञ्च ते धर्मे मानयव महामते ’ ॥ ४११
इति तस्य वचः श्रुत्वा वासुदेवोऽब्रवीन्नृषम् ।
श्रीनिवासः -
‘नृप! ववर्थे श्रुणु मम कर्थस्य महती त्वरा ॥ ४१२
तस्मादज्ञश्च मे देहि रजस्ते स्यात् कृपा मयि।
इत्युक्। वासुदेवस्सु गरुडकधमास्थितः ॥ ५१३
जगाम भगत्रन साक्षात् नर्वदेवसमन्वितः ।
अकुल: वैयाकुलः सर्वे नगस्था जनस्तदा।।
प्रकागपुरारूढाः पश्यतः स्वदृशऽवदन् ॥ ४१४
जनाः--
धन्या राजकुलोत्पन्न पञ्च कमललोचना' }
अनुगच्छति गोविक् पश्यतेति 'परस्परम् ॥ ४१५
पृष्ठम्:श्रीवेङ्कटाचलमहात्म्यम्-२.pdf/४२६
एतत् पृष्ठम् अपरिष्कृतम् अस्ति
४०६
श्रीवेङ्कटाचलमाहात्म्यम्